De avond van de stormachtige vrijdag 1 februari jl. is gereserveerd voor EP-presentatie van de band The Spinshots in het Pakhuis Wilhelmina te Amsterdam. Op het podium stijgt de temperatuur. Daar staan zes mannelijke muzikanten met gitaren, blaasinstrumenten en rode tulbanden op. De wulpse zangeres draagt een avondjurk en beweegt als een haremdanseres. De muziek zelf klinkt even gevarieerd. Enerzijds vaudeville, anderzijds sixties pop – alles overgoten met Oosterse akkoordschema’s en melodieën. Met zo veel types muziek ligt het gevaar van versplintering op de loer, maar The Spinshots slaagt er desondanks in coherentie in het geheel aan te brengen. De uitvoering is energiek en nagenoeg feilloos. Het zou goed zijn als de band deze formule in de toekomst zou weten vast te houden, want het is hun onderscheidende element. In verband met het bovenstaande is het jammer dat de band qua uitstraling niet zo hecht lijkt. Van een samenspel is bijna geen sprake en het aantal blikken dat onderling wordt uitgewisseld is summier. De frontdame maakt heupbewegingen naar rechts en links en probeert de mannen naast haar op die manier enigszins bij het schouwspel te betrekken, maar verder lijkt het vooral om haar te draaien. Ze heeft de pretenties van een stoeipoes, maar oogt als een stadsmeisje. De paardenstaart had ze weg mogen laten, een ander kapsel zou haar stijl meer cachet hebben gegeven. Iets minder meisje en iets meer showdame, zullen we maar zeggen. Het half gevulde Pakhuis kan zich in ieder geval goed identificeren met haar goed getimede gilletjes. Qua stemgebruik kan ze veel aan, ze redt het zowel in soulvolle ballades als in luchtige popliedjes. Haar stem is krachtig en heeft een groot bereik, maar klinkt helaas ook scherp en soms zelfs schel. Live is het allemaal goed te doen, maar de vraag is hoe het op het album overkomt. Dit aspect van haar geluid komt in ieder geval goed van pas bij de momenten waarop ze hysterisch krijst of speels kirt, iets dat in bijna elk nummer gebeurt. Ze is in ieder geval de trotse blikvanger van de band en zo klinkt ze ook. Ter ere van de EP-presentatie is het bevriende bandje Transmartha uit Zwitserland door Spinshots uitgenodigd. Deze vijfkoppige groep heeft de uitstraling van een typische indie-band: zanger in pak en bril, bassist met een glittershirt en twee bandleden met een blouse. De verwachting is dan ook dat ze typische indie-liedjes gaan spelen. Maar niets is minder waar: het is popmuziek die de zaal vult en de zanger klinkt een beetje als Robbie Williams. Hij voelt zich thuis op het podium, maar de muziek komt niet van de grond. Er is niet genoeg onderscheid tussen de melodieën en nagenoeg geen dynamiek. Het is leuk, maar niet meer dan dat. Dan is de niet-generieke aanpak van Spinshots duidelijk een betere keus. Gezien: The Spinshots en Transmartha Pakhuis Wilhelmina, 1 februari 2007 Recensie: Ruzan Tsjobanjan Fotografie: Bram Busink