Wie niet zoekt, vindt soms de mooiste dingen. Stel je voor: je loopt op een nogal ongure dinsdagavond voor het eerst De Nieuwe Anita binnen. Vervolgens stuit je op een avond muzikaal vermaak van het hoogste niveau in een unieke ambiance. Klinkt dit je niet bekend in de oren? Dan moet je daar misschien toch eens wat aan doen. De gelukkigen die zich afgelopen dinsdag in De Nieuwe Anita bevonden, werden namelijk getrakteerd op zowel jong talent als een muzikale grootheid. En dat alles achter de bar (!) van het café, in een soort van lo-fi (semi-)akoestische setting. En dat werkte voor beiden opvallend goed. The Monroes uit Groningen mogen als eerste de bar bezetten. Hun sterk door de sixties geïnspireerde rammelrock komt ook akoestisch prima tot zijn recht, ondanks (of misschien wel dankzij) het nogal povere geluid. Zangeres Josje heeft qua stem wel wat weg van Jacqueline Govaert, maar daar houdt de gelijkenis ook op. Een soort van moderne Shocking Blue, getuige ook de cover van Send Me A Postcard die vanavond ten gehore wordt gebracht. Al met al een fris optreden van een band die kan wedijveren met gelijkgestemden als The Madd en Alamo Race Track. De tweede act van de avond is er een van formaat. Ellen ten Damme is niet iemand die je zo één twee drie verwacht in deze setting. Bovendien, speelde die niet in Ahoy bij de Vrienden van Amstel Live diezelfde avond? Klopt, maar ze komt voor deze gelegenheid speciaal nog even langs. Het bevestigt andermaal de cultstatus van de Nieuwe Anita, maar het is ook kenmerkend voor Ten Damme, die niet vies is van een uitdaging. Haar uitdagende leren outfit is nog dezelfde als ze in Ahoy droeg. Niet echt wat je verwacht op een akoestische sessie, maar in De Nieuwe Anita misstaat niets. Ze speelt niet lang, een nummertje of acht, maar weet toch een mooie dwarsdoorsnede van haar drietalige repertoire (Engels, Nederlands en Duits) te geven. Het Nederlandse Durf Jij is van grote schoonheid door de krachtige tekst, het Duitse Platt Gefickt (plat geneukt) is vooral leuk vanwege de theatrale fratsen van Ten Damme. Dit geeft een mooi contrast met de akoestische uitvoering van dit van nature stevige rocknummer. Wellicht is die veelzijdigheid in performance wel haar grootste kracht. Op de stillere momenten durft ze zich kwetsbaar op te stellen, maar ze is ook een bonafide rockchick. Dezelfde kwaliteit maakt ook artiesten als Annie Lennox of PJ Harvey tot een bijzondere live act. Bovendien weet ze daarmee goed te maskeren dat sommige liedjes ondanks de strakke maar speelse begeleiding vanavond soms nét wat muzikale diepgang missen. Maar dat is haar gauw vergeven. Het is op zich al een grote pluim waard dat ze zich niet te groot voelt voor de bar van De Nieuwe Anita. Het publiek is goedgemutst, de optredens waren zeer vermakelijk en de nacht is nog jong. En dat op een doodgewone dinsdagavond. Gezien: Ellen ten Damme, The Monroes De Nieuwe Anita, dinsdag 29 januari 2008 Tekst: Jasper van der Put Fotografie: Peter de Nieuwe