Fink maakte jarenlang naam als dj. De switch naar uitgeklede akoestische liedjes leek dan ook geen voor de hand liggende keuze. Toch gedijt de singer-songwriter prima in de Ninja Tunes-stal. Zijn albums Biscuits for Breakfast en het vorig jaar verschenen Distance and Time kregen lovende kritieken en zorgden voor een groeiende schare fans. Ook zijn livereputatie snelt hem vooruit, en aldus is de bovenzaal van de Paradiso op deze zondagmiddag strak uitverkocht. Het ongebruikelijke tijdstip lijkt geknipt voor de muziek van Fink, die zelf ook na een paar nummers doorheeft dat hij een goede soundtrack voor een mooie zondagmiddag staat te verzorgen. "Don’t tell anyone, but we’re actually better in the daytime." Zijn rauwe stem klinkt indringend in de veelal over ex-vriendinnen handelende liedjes. Zijn onorthodoxe aanslag op de nylonsnaren van een spaanse gitaar geven zijn geluid bovendien een heel eigen kleur, toch altijd een knappe prestatie in een geijkt genre. Live wordt Fink bijgestaan door een bassist en een drummer. Op subtiele wijze accentueren deze het dwingende van Finks liedjes, zoals in het voortstuwende Blueberry Pancakes. Zowel spelplezier als concentratie is van de gezichten van de bandleden af te lezen. Ook het publiek is geconcentreerd en geniet toch zichtbaar van de goede mix van oude en nieuwere nummers. Na een ontsporende versie van This is the Thing kan Fink eigenlijk niks meer fout doen en ieder volgend nummer wordt dan ook beloond met een staande ovatie. Gezien: Fink Paradiso, 17 november 2008 Tekst: Rens van den Boogaard Fotografie: Brechtje Keulen