Wat is het toch met De Nieuwe Anita? Is het de huiselijke ambiance, de cultstatus of zijn er hier een paar extreem getalenteerde programmeurs aan het werk? Hoe het ook zij, De Nieuwe Anita weet telkens weer een prachtprogramma aan te bieden op de dinsdagavond. Mooie muzikale tussendoortjes waar je op kan teren tot het einde van de week. Een succesvolle formule, zo lijkt het, want er is sprake van topdrukte vanavond. Een van de oorzaken voor de volgepakte podiumzaal is ongetwijfeld de eerste act van de avond: Alamo Race Track. De band zit in een rumoerige periode, zo viel eerder deze week al op 3VOOR12 te lezen. Tussen de vele optredens in het buitenland en het werk aan nieuw materiaal door laten ze vanavond even akoestisch van zich horen in de thuisbasis Amsterdam. Dat lijkt een kolfje naar de hand van het viertal: het filmpje op YouTube van een akoestische uitvoering van Black Cat John Brown lag aan de basis van hun succes in het buitenland. Het lijkt er echter op dat de heren er niet helemaal bij zijn met hun hoofd vanavond. Vooral zanger Ralph maakt een enigszins vermoeide en afwezige indruk. En dat is niet bevorderlijk voor de amusementswaarde. De rest van de band (waaronder ook de nieuwe bassist Djurre de Haan) kwijten zich ondertussen keurig aan hun taak. Natuurlijk blijft het repertoire van de band moeiteloos overeind. Songs als The Northern Territory zijn in zichzelf de moeite van het live beluisteren al meer dan waard. En ook de aanstekelijke olijkheid van drummer Guy spat weer van zijn gezicht. De fans zijn ondertussen allang blij dat ze hun helden weer eens op het podium kunnen bewonderen. De band heeft zich voor dit publiek al ruimschoots bewezen, maar dat lijkt remmend te werken. Echt overtuigen doet het nergens. Een gemiste kans. De Amerikaanse singer-songwriter Whip (uit Portland, Oregon) heeft zijn begeleiders voor deze tour thuisgelaten. Met zijn muts op en zijn jas nog aan, lijkt hij zo van de hoek van de straat geplukt. Maar daarmee doen we hem tekort: Whip toont zich een innemende, bijna aandoenlijke figuur. Met gebroken stem en elementaire gitaarbegeleiding creëert hij prachtige donkere liedjes, met van tijd tot tijd een grappige twist in de tekst. Vanaf de balustrade zijn die liedjes jammer genoeg moeilijk te volgen. De gebrekkige versterking en het constante rumoer vanuit de foyer elke keer dat er iemand in- of uitloopt is erg hinderlijk. De bescheiden Amerikaan komt om die reden ook niet echt lekker op gang. En dat is zonde, want Whip komt het beste tot zijn recht bij een aandachtig publiek. Toch is het optreden niet verkeerd; het smaakt naar meer. Liefhebbers van rootsy, gruizige singer-songwritermuziek doen er dan ook goed aan deze naam in de gaten te houden. Gezien: Whip en Alamo Race Track De Nieuwe Anita, dinsdag 12 februari 2008 Recensie: Jasper van der Put Fotografie: Sacha Oeij