Het publiek is in afwachting van iets. Voorprogramma Liam Gerner geeft een prachtig optreden, maar het blijft rumoerig in de zaal en mensen lijken niet te willen luisteren. Er wordt braaf geklapt op het juiste moment, maar dat was het dan wel weer. Gerner heeft een hele mooie, tikkeltje rauwe stem en zingt frisse, vrolijke nummers die je naar zijn thuisland, Australië, brengen. Het is een optreden waar niks mis mee is en waar menig singer-songwriter nog wat van kan leren. Het lukt hem echter niet om de buitenste ring van de zaal te bereiken, die blijft doorpraten. Als dan Newton Faulkner het podium op wandelt is het duidelijk waar het publiek al die tijd op heeft staan wachten. Het publiek is zo enthousiast dat ze hem zo ongeveer naar zijn microfoon toe trekken. Het wordt stil in de zaal als hij begint te spelen, men is duidelijk onder de indruk. Bij een bekend nummer zingt de zaal mee, verder wordt er geen geluid gemaakt. Met de zang en het gitaarspel van Faulkner erbij wordt het bijna ontroerend, zo mooi klinkt het. Faulkner kan wel een gitaarvirtuoos genoemd worden, hij weet van elk stukje van zijn klankkast een muziekinstrument te maken en bespeelt daarnaast, met een varia aan technieken, op unieke wijze zijn gitaar. Hierdoor is een band ook overbodig, Faulkner redt het wel, alleen op het podium. Niet alleen krijgen we eigen nummers te horen, hij heeft ook een talent om praktisch oncoverbare nummers te coveren. Zo komen onder andere No Limit, de themesong van Ice Age, Spin Me Around en een prachtige vertolking van Massive Attacks’ Teardrops langs. Als afsluiter van de avond doet hij nog ‘even’ een cover van Bohemian Rhapsody, waarbij de hele zaal, uiteraard, uit volle borst meezingt. Faulkner is een aparte verschijning met zijn lange rossige dreads en baard, maar daaronder zit een jongeman met een geweldig gevoel voor zijn gitaar en hij zingt met veel bravoure. Zijn cd klinkt heel plastisch en bewerkt, maar als hij op het podium staat komt de echte Newton Faulkner naar voren. Gezien: Newton Faulkner, Liam Gerner 16 april 2008, Melkweg Tekst: Janna Schouten Foto's: Vanessa Scheer