Vroeger kocht de gemeente Amsterdam nog gewoon kraakpanden op, tegenwoordig staan er zelfs bordelen op de boodschappenlijst. Nou ja, het zijn allebei broedplaatsen. Volgens de natuurwetten krijgt iedere stad het kraakpand dat het verdient. Voor Amsterdam is dat de OT301, een indrukwekkend complex dat volop ruimte biedt aan de stedelijke muzikale onderstroom. Vandaag strijden er zes lokale groepen voor een plaats in de halve finale van de Amsterdamse Popprijs. Als de eerste muzikale tonen bezit van de ruimte nemen, denken we even dat een teletijdmachine ons naar het begin van de jaren zeventig heeft geflitst, maar het blijkt gewoon PowerPlant te zijn. De groepsleden hebben muzikaal gezien alle platen van Blue Öyster Cult en Uriah Heep in hun bezit, al beseffen ze dat dit eigenlijk niet mag. Ze weten dat psychedelische hardrock net zo populair is als Scandinavische reggae, maar het hart wint het van hun verstand. Dat is jammer, want we zien een charismatische zanger en een hongerige gitarist die tussen de regels door laten horen dat ze ook nog iets anders kunnen. Wie de muzikale woonplaats van Liquid wil weten neemt na het kruispunt tussen Bettie Serveert en Vaya Con Dios de afslag Nina Hagen. Liquid speelt gestroomlijnde, catchy popsongs met een cabaretrandje. De liedjes zitten technisch perfect in elkaar, missen spontaniteit en urgentie. Wat later op de avond krijgen we een plastic zakje in onze handen gestopt. Het zakje blijkt geen weed maar water te bevatten, en als we nog beter kijken zien we ook nog in minuscule letters het adres van de Liquid-website. Geef deze mensen wat kurk, en daar zullen ze ongetwijfeld ook creatief mee zijn. Jim Bieler is de zoon van Willem Bieler, voor onze grootouders welbekend als zanger van het legendarische Q65. Jim is zanger van The Drive By Vendettas, een groep die de strijdlust van Danko Jones koppelt aan de pomprock van Danzig. Subtiliteit staat niet in hun woordenboek, vermoedelijk hebben ze helemaal geen woordenboek. Maar wat ze zingen en spelen komt uit hun hart. Jim is kwaad. Waarom hij kwaad is weten we niet, want we kunnen er werkelijk niets van verstaan. Jim is een brulboei. Vermoedelijk kan The Drive By Vendettas een fantastische plaat maken, maar slechts op voorwaarde dat ze hun woede nog wat strakker kanaliseren. Het knapste nummer van de avond komt in de vorm van het instrumentale Boat Song van Stella Reeves. Het nummer heeft heerlijk stuwende, gelaagde gitaarpartijen. In een rechtvaardige wereld was dit al lang een hit geweest. Stella Reeves beschikt over een eclectische platenkast, een eigen geluid, en de Nederlandse Keith Moon. Maar de zang is matig, en daarom halen ze de halve finale net niet. En toen was er Roodkapje & Het Blauwe Gevaar. Hier staat een trio dromers, alle drie negentien jaar. Het zijn jonge honden, en de zanger zit nog lekker in het puppyvet. Ze zingen in het Nederlands en klinken als Spinvis na een overdosis speed, als de vroege Tröckener Kecks zonder spamfilter. Ze spelen ook een cover. Ace Of Spades, dat wordt dan vanzelfsprekend vertaald als Schoppenaas. We moeten eens aan Lemmy vragen of dit jeugdige onschuld dan wel jeugdige overmoed betreft. Maar de band blijft een beetje braaf spelen. Het zou geenszins kwaad kunnen als ze de boze wolf eens op bezoek krijgen, misschien in de gedaante van Jim Bieler. Aan de bar treffen we nog iemand aan die in dubio is over de betekenis van Het Blauwe Gevaar. Zelf gokken we op de smurfen, maar onze gesprekspartner zet in op Rita Verdonk. Dan is de jury klaar met beraadslagen. Roodkapje & Het Blauwe Gevaar wint de buit, en toen was het verhaaltje uit. Gezien: PowerPlant, Liquid, Captain Krisp & The Pirates, The Drive By Vendettas, Stella Reeves, Roodkapje & Het Blauwe Gevaar OT301, donderdag 20 september 2007.