De geschiedenis van de Canadese zangeres Leslie Feist is een interessante. Na al op vijftienjarige leeftijd met een bandje in het voorprogramma van de Ramones te hebben gestaan, deed ze gastvocalen op albums van vrienden Peaches en Gonzales. Daarna werkte ze mee aan twee albums van het eveneens Canadese Broken Social Scène en zong ze als gastvocaliste voor Kings of Convenience. Inmiddels is dit jaar haar derde soloalbum van Feist uitgekomen, The Reminder getiteld. Vanavond speelt Feist voor het toegestroomde publiek in de Melkweg veel van de nieuwe nummers van dat album. De naam Feist doet minstens een bruut soort rock vermoeden, Feist maakt daarentegen in werkelijkheid bijna het tegenovergestelde soort muziek. De formatie rondom zangeres Leslie Feist produceert lieflijke, breekbare singer-songwritermuziek. Met vierkoppige band staat ze dit keer in een uitverkochte grote zaal van de Melkweg. Evenals de muziek blijkt de zangeres vrij ingetogen te zijn. Ze staat rustig op het podium en brengt haar muziek aan de zaal ten gehore, terwijl ze wel met het publiek communiceert. Zo vertelt ze dat toen ze de eerste keer in Amsterdam zou optreden, dit niet door kon gaan omdat de band een paar uur tevoren iets te veel brownie met wiet had gegeten. De muziek valt ergens wel te vergelijken met het werk van Norah Jones of Sarah McLachlan: op een uitzondering na allemaal rustige, jazzy nummers. Het is daarom misschien niet raar dat de achterste helft van de zaal het grootste gedeelte van het concert rustig door blijft praten. De muziek is niet overheersend of aanwezig, maar wel heerlijke, goed gebrachte muziek met de prachtige stem van Feist. Op sommige momenten weet de band de zaal toch zodanig in hun greep te krijgen dat het geroezemoes verstomd. Dit gebeurt vooral bij de wat meer up-tempo, vrolijke nummers zoals 1234, waarbij ook een trompet wordt ingezet. Als de zangeres dan vraagt het publiek mee te zingen, gehoorzaamt het enthousiast en wordt er zo nog een knusse sfeer gecreëerd. Feist zingt bijna de gehele tijd zeer beheerst en ingetogen, dus met weinig fouten en zuiver. Maar haar zang mist daardoor ook een beetje een randje. Ze zou wat ruwer kunnen zingen met hier en daar een uithaal. Daardoor zou de muziek misschien iets meer de zaal bereiken. Tijdens de toegift, die na ruim een uur spelen volgt, jamt de band er iets meer op los. Met een up-temponummer en zelfs een stemvervormer wordt het dan alsnog een klein feestje in de zaal. Jammer dat het allerlaatste nummer weer heel rustig is, het voorlaatste nummer had misschien een leukere afsluiter geweest. Gezien: Feist, 21 september 2007 Waar: Melkweg