Het Amsterdamse trio Furistic, voorheen Furies, is al geen onbekende meer in het lokale clubcircuit. De band liet de afgelopen jaren geen bandcompetitie onbenut om zichzelf in de kijker te spelen. De vele podiumervaring heeft hen muzikaal gezien absoluut goed gedaan. Op de nieuwste, titelloze, demo laat de band in drie songs een gegroeide eigen sound horen. De verschillende invloeden liggen er soms nog dik bovenop maar waaieren wel alle kanten uit en zijn lang niet altijd even voor de hand liggend. In de basis maakt Furistic degelijke rocksongs met een hoog tempo, uitgevoerd door goede muzikanten. Er wordt echter volop geëxperimenteerd met breaks, tempowisselingen en dynamiek. Deze innovatiedrift levert spannende en gelaagde songs op, al moet Furistic uitkijken niet te verzanden in geforceerde hak-op-de-tak structuren. Meest kenmerkend voor het geluid van deze band is de stem waarmee zangeres Jolien Grunberg schreeuwt, fluistert en een voortdurende onheilspellende dreiging in de muziek legt, als PJ Harvey in de versnelling of een verknipte Alanis Morissette. De apotheose van vervreemding wordt bereikt in Stalker, waar Jolien klinkt als het sluwe zusje van System Of A Down. Termen als ‘uitzonderlijk getalenteerd’ en ‘onnavolgbaar’, die de band in de eigen bio bezigt, zijn misschien wat hoog gegrepen. Maar zeker is wel dat Furistic op de goede weg zit en het in zich heeft om met minder conventionele rocksongs toch een groot publiek te bereiken. Laat die nieuwe songs maar komen.