Uitdrukkingsloos kijken de leden van Adept toe hoe hun voorgangers van Check 1-2 de ene na de andere aanstekelijke rocksong de bovenzaal van Paradiso in slingeren. Als de Groningers zelf aan de beurt zijn, moet het orgeltje plaats maken voor een synthesizer en moet het drumstel wijken voor een drumcomputer. Een groter contrast is nauwelijks denkbaar op Subbacultcha, de clubavond van de vaderlandse underground. Geen uitbundigheid voor Adept. Of in ieder geval niet zoals men dat bij een standaard popbandje gewend is, want de jonge leden van dit duistere Groningse collectief laten zich wel degelijk gaan. Al doen zij dat op hun eigen manier en laten zij zich door niemand van de wijs brengen. Ook niet als de techniek hen in de steek laat. Adept kent een valse start. Na een onheilspellende intro die nog het meeste klinkt als op Joy Division geïnspireerde heiwerkzaamheden, is het stil. Nu kan je bij een band als Adept alles verwachten, maar al snel blijkt dat de achterliggende reden van dit intermezzo eerder gezocht moet worden in het falen der techniek dan in enige artistieke opzet. De muzikanten verlaten het podium en de dj zet een plaatje op. De fout moet bij een drumcomputer hebben gelegen. Als de muzikanten voor de tweede maal achter hun instrumenten plaatsnemen wordt Paradiso’s pijpenla gevuld met een onontkoombare beat, zo simpel en doeltreffend. Het blijkt het startsein voor een muzikale trip, toegankelijk voor eenieder die het geduld heeft om een muzikale climax niet binnen drie minuten te beleven – zoals bij de doorsnee act – maar die het genot uit weet te snellen om de bevrediging uiteindelijk dubbel zo intens te beleven. Daarin wordt bijgedragen door het charismatische optreden van voorman Michiel Klein, die op zijn beurt zijn eigen trip beleeft en met zijn sterk vervormde, zweverige zang een bijna hypnotiserende werking heeft. Als de climax is bereikt, wordt die met het gebruik van her en der opgestelde bekkens versterkt. Die worden niet subtiel aangeroerd, nee, daar wordt genadeloos op geramd. Zoals Adept altíjd de extremen opzoekt. Dan tonen die andere twee acts van de avond zich toch wat gereserveerder. Check 1-2, dat als eerst het podium betreedt, laat blijken over een aangenaam gevarieerd, op de sixties geïnspireerd repertoire te beschikken. Aan het materiaal ligt het niet, maar het beperkte stemgeluid en de wat ingetogen performance zijn niet in overeenstemming met de muziek. Afsluiter About zou met zijn hypernerveuze klanken in principe wel kunnen overrompelen, maar heeft al dermate vaak de Amsterdamse podia aangedaan dat de verbazing over zoveel bont elektrogenot bij een zoveelste thuiswedstrijd inmiddels achterwege blijft. De muzikale afstand tussen het noorden van het land en de hoofdstad is kennelijk nog groot. Zou Aux Raus op de Subbacultcha-editie twee dagen later in Vera hetzelfde effect hebben op Groningse publiek als Adept dat in de bovenzaal van Paradiso heeft?