Het uitverkochte concert van Pete Murray in Paradiso wordt geopend door voorprogamma Benjamin Winter. Deze Amerikaanse singer-songwriter probeert het publiek wat op te warmen, maar maakt in eerste instantie geen grote indruk. Het is nog niet druk in de zaal en veel mensen komen nog binnen. Overal klinkt geroezemoes. Toch verrast deze man het publiek met zijn geweldige stem en akoestische gitaarspel, om maar niet te spreken over zijn kleine band. Zijn cellospeler gaat helemaal los en daarnaast is er nog een trompettist die opeens in het publiek opduikt. Als Pete Murray begint met zijn optreden is het publiek al aardig opgewarmd. De band bestaat naast Pete Murray zelf uit een drummer en een bassist. Hij begint zijn repertoire met rustige nummers op zijn akoestische gitaar en bouwt het rustig op. Zijn optreden is simpel maar doeltreffend en een muzikaal hoogstandje. Murray heeft een krachtige stem en speelt samen met zijn band de nummers zonder één verkeerde snaar te raken. Dit alles met een bedoeling, hij heeft een weddenschap met zijn band afgesloten. Wie twee fouten of meer maakt moet zijn shirt uittrekken. Helaas voor het publiek, dat voornamelijk uit vrouwelijke fans bestaat, gebeurt dit niet. Toch boeit zijn muziek niet iedereen. Het geroezemoes in de zaal lijkt steeds luider te worden, tot irritatie van de echte Pete Murray fans. Murray gaat echter gestaag door en trekt zich weinig aan van al dat geroezemoes. Na een paar nummers pakt hij zijn elektrische gitaar erbij en voert het tempo op. De interactiviteit tussen het publiek en de band ontbreekt. Er wordt weinig gesproken en Murray speelt zijn setlist. Duidelijk is dat de meeste mensen zijn muziek niet kennen. Er worden weinig nummers meegezongen, behalve de bekendere nummers en de singles So beautiful, Opportunity en Bail Me Out. De muziek van Pete Murray is te vergelijken met die van John Mayer. Rustig, diepzinnig en veel gelijksoortige nummers. Toch weet Murray uiteindelijk het publiek te overtuigen en krijgt hij een oorverdovend applaus. Het publiek is zo enthousiast dat er op het eind geschreeuwd wordt om een toegift. Als toegift geeft de band een extra dimensie aan het rustige nummer Freedom en komt de drummer met een spectaculaire drumsolo. Na afloop neemt Pete Murray nog even de tijd om voor zijn fans te signeren. Murray heeft zeker een muzikaal talent maar zal door de gelijksoortige nummers die hij speelt meer interactiviteit in zijn shows moeten stoppen om het publiek te boeien. Gezien: Pete Murray Paradiso, 5 oktober 2007