Paradiso staat vanavond in het teken van alternatieve indierockbandjes, en geen onbekende ook. My Brightest Diamond, Tunng, maar ook Parts & Labor, Jeffrey Lewis en Menomena mogen vanavond voor het toegestroomde publiek hun muziek ten gehore brengen. Door overlap in tijdschema's is het onmogelijk alle bandjes te bekijken en te recenseren. Hieronder een sfeerimpressie van de avond. Menomena mag de avond beginnen in een aardig gevulde kleine zaal. Met de opkomst gaat het al volledig mis, de instrumenten staan verkeerd afgesteld. Toch speelt de drummer in alle hevigheid keihard door, in de tevergeefse hoop dat de bandleden nog inspringen. Na dit vijf minuten durende drumgeroffel doopt hij het nummer om tot Career Suicide, waarna er gekeken kan worden wat er mis ging. Als Menomena daarna opnieuw begint ontbreekt het aan samenhang. De nummers steunen weliswaar op de drummer, maar doordat iedereen druk bezig is zijn eigen ding te doen komt de muziek niet tot een geheel. Een positieve uitzondering hierop is Rotting Hell dat erg goed uitgevoerd. Het nummer steunt op zware, lage keyboardklanken. Helaas is dit het enige nummer waarbij ze even opbloeien. De fantasiewereld die de schilder-striptekenaar tijdens het optreden boven de band tekent is nog een reden om het optreden tot het eind uit te zitten, maar de muziek is dat zeker niet. Vervolgens krijgen we My Brightest Diamond te zien, een band waarmee het erg hard is gegaan afgelopen jaar. Van een optreden in de kleine zaal in Paradiso afgelopen februari, via Lowlands deze zomer naar hoofdact in de Paradiso. Leadzangeres en gitarist Shara was, toen de band in de kleine zaal van de Paradiso stond, nog het meisje dat je in haar prachtige kinderlijke droomwereld meenam. Nu is ze getransformeerd in een heuse diva die je helemaal meeneemt in haar fantasiewereld. De versie van Riding Horses die de band nu speelt is veel heftiger dan op cd. Het voelt bijna aan als één van de nummers op de recent uitgebrachte remix-cd Tear It Down. Riding Horses wordt een rockplaat waarbij de drum en harde gitaren het hoogste woord krijgen. We Were Sparkling wordt door My Brightest Diamond zo prachtig opbouwend gespeeld dat het een moment is om met je ogen dicht genieten van het ingetogen gitaarspel en de heel subtiele bas en drum. De gitaarsolo aan het eind van dit nummer mondt uit in een heftig en intens samenspel met ook Earl Harvin. Dan breekt de snaar van de gitaar van Shara. Terwijl de gitaar wordt gerepareerd door de overige bandleden, speelt Shara theatraal Over The Rainbow begeleid door zichzelf op de piano. Als ze haar gitaar weer heeft bewijst de band de stempel indierockformatie zeker verdiend te hebben als ze een stevige versie van Magic Rabbit spelen. Zware basgitaarklanken en stevige drums. Het optreden blijft afwisselend doordat de band van subtiele naar stevige uitvoeringen gaat met als hoogtepunt natuurlijk Freak Out waarbij niet alleen de band maar ook de hele zaal uit zijn dak gaat. Tijdens het ombouwen voor Tunng zijn er veel mensen die het voor gezien houden, maar gelukkig zijn er nog genoeg belangstellende voor de volgende band in de grote zaal. Tunng is een experimentele folktronicband uit Engeland. Hoewel de band op hun albums een goed werkende combinatie van folk en electro heeft kunnen vinden, ligt met drie akoestische gitaristen de nadruk vanavond voornamelijk op de folk. Bij opkomst zetten ze stralend People Folk in. Meteen is de intieme sfeer te voelen. Zanger Sam Genders zoekt veel oogcontact en de band speelt met een brede glimlach. Op het podium wordt vol plezier gedanst en gezongen en de lange haren bewegen wild in het rond. De percussionist bespeelt zoveel instrumenten bespeeld dat alleen dát al het kijken waard is. Van bekkens en klarinet tot zeeschelpen met zijn voeten. Tijdens Soup hoor je pas duidelijk de elektronische invloeden, die tijdens Bullets de hoogste toon hebben. Gezien: My Brightest Diamond, Tunng, Menomena 3 oktober 2007, Paradiso