Voor de derde maal dit jaar staat Just Jack op het podium in Amsterdam. In maart en april heeft hij de kleine zalen van Paradiso en de Melkweg al aangedaan en nu mag hij spelen in de grote zaal van Paradiso. Dit omdat hij op The Music In My Head en Lowlands veel naamsbekendheid heeft opgedaan en zijn nieuwe album Overtones met hitsingle Starz In Their Eyes inmiddels door velen meegezongen kan worden. Het is direct te merken dat Jack naar deze zaal heeft uitgekeken. Bij opkomst kijkt hij met grote ogen om zich heen en ziet hij een volle zaal en goed gevuld balkon voor zich. “Ich bin Just Jack” roept hij enthousiast. Een slechte eerste indruk, maar gelukkig heeft de show een strak begin en is het snel vergeven en vergeten. In zijn muziek valt pop, rock, dance, hiphop, reggae en zelfs een vleugje r&b te ontdekken, wat leidt tot een soort kruising tussen Jamiroquai en The Streets. Het refrein van Paradise (Lost & Found) van zijn “spectecularly unsuccessful first album” The Outer Marker, klinkt dan weer als Pete Philly met brits accent en tijdens het nog niet op plaat verschenen nummer Goth In The Disco blijkt ook Coldplay flirtend met de electro van een band als Goose niet ver weg. De muziek gaat kortom alle kanten op. Dat de muziek toch nog als een geheel klinkt is te danken aan Jack zelf. Zijn eenvoudige zangpartijen en teksten vormen een brug tussen stijlen zoals we die nog niet eerder hebben gehoord. Ook op de vierkoppige liveband en de achtergrondzangeres is weinig aan te merken. Toch is het optreden er niet eentje waar nog lang over gesproken zal worden, daarvoor is het geheel gewoonweg nèt iets te braaf. Maar moet je daar nou iemand op afrekenen? Of moet je je gewoon laten gaan en er verder niet over in zitten? Er gewoon op vertrouwen dat Jack nog maar net aan zijn carrière is begonnen? Nummers als Goth In The Disco (waarom is deze track nog niet op single verschenen?) en het tot de toegift bewaarde Starz In Their Eyes laten zien en horen dat er zeker potentie in deze artiest zit. Wellicht was dit dus wel de laatste keer dat Jack met zulke oprechte verbazing en het daarbij horende jeugdige enthousiasme de vrijwel volledig meeklappende en dansende zaal rondkeek. Gezien: Just Jack Paradiso, Zaterdag 20 Oktober 2007. Recensie: Christiaan Walraven Fotografie: Thomas Jongstra