Na vorige maand een vijftal voorrondes gehad te hebben is vanavond de eerste halve finale van de Amsterdamse Popprijs in de bovenzaal van Paradiso. De winnaar van deze voorronde mag samen met de winnaar van de tweede halve finale en vier wildcardwinnaars naar de finale volgende maand in de grote zaal van de Melkweg. De Amsterdamse Popprijs wordt dit jaar voor de twaalfde keer georganiseerd en heeft eerder bands als Skip The Rush, Matik, Melomanics, A Balladeer en Amigos Electricos onder de aandacht gebracht. Vanavond staan twee winnaars van de voorrondes, drie wildcardwinnaars en de winnaar van de Winston Popprijs op het podium om in twintig minuten te laten horen dat ze een plek in de finale verdienen. Captain Krisp & The Pirates bijt het spits af met zijn funkrock in stijl van de Red Hot Chili Peppers van rond 1990. Dit inclusief zwakke zanger en opvallend goede gitarist die helaas te veel wil lijken op een soort Frusciandrix. Hiermee steelt hij echter wel de show en trekt hij de piraten naar een hoger plan. In de hardere, funkgerichte nummers werkt dit zeer goed, maar de rustigere delen hebben een krachtiger zingende kapitein nodig om niet door de zee verslonden te worden. Laat Furio, de winnaar van de voorronde in Desmet, er daar nu drie van hebben. In spijkerbroek en zwart overhemd staan drie licht arrogante types voor op het podium hun speedrock in het gezicht van het publiek te rammen. Met tweemaal een gitaar en een basgitaar blokkeren ze het zicht op de drummer, die daar niets van lijkt te merken en ongestoord lekker hard doorgaat met drummen. Aangezien er niets origineels in de muziek zit en de stijl ook niet overtuigt blijft het optreden toch niet goed hangen. Met de originaliteit zit het bij de winnaar van de Winston Popprijs, John Carrie and Moor Green, wel snor, maar daar is de drang om iets interessants te doen nu juist weer het aspect wat de band de nek omdraait. De nummers zouden beter tot zijn recht komen in een singer-songwriter setting of hooguit met drie man op het podium. Met vijf is het gewoon echt te veel. Een van de mannen mag zelfs alleen zo af en toe een tamboerijn gebruiken of een ritme klappen. Van een heel andere orde is Usquaire, met de eerste dame van de avond in de schijnwerpers. Deze pittige meid laat op een jazz-achtige wijze direct horen dat ze over de beste stem van de avond beschikt en ook de jonge muzikanten achter haar kunnen zeker spelen. Als de overdreven verhalende, politiek correcte teksten nu niet zo snel irritatie zouden opwekken was dit een kandidaat geweest om door te gaan naar de finale. En waarom dat jurkje? Het is toch echt al bijna november? Er zal toch echt iets meer moeten gebeuren om wat mannen aan de voornamelijk vrouwelijke fanschare toe te voegen. Ook Moodak heeft een zangeres, maar van een heel ander soort. Er is veel eighties dansmuziek te horen en er wordt dan ook goed bewogen. Helaas is ook hier originaliteit ver te zoeken en laat de podiumpresentatie nog wat te wensen over. De eerste plek in de finale gaat uiteindelijk naar de band die ook de laatste voorronde won in De Valk: Dog Called Phenix. Behalve dat ook deze alternatieve rockband, bestaande uit drie ex-State of Eye leden, met het originaliteitsprobleem worstelt, valt er weinig op aan te merken. Dog Called Phenix is dan ook de terechte winnaar. De drie mannen zijn stijlvol gekleed, stralen speelplezier uit en hebben goede nummers. Of er nog andere bands van vanavond door middel van een wildcard naar de finale mogen zullen we morgen te horen krijgen. En zal Dog Called Phenix het redden om de finale te winnen? Op dit antwoord zullen we nog een maandje moeten wachten. Nog te zien: Finale Amsterdamse Popprijs: 24 november in de Melkweg met onder andere Dog Called Phenix Gezien: Halve Finale Amsterdamse Popprijs met Dog Called Phenix, Captain Krisp & The Pirates, Furio, John Carrie and Moor Green, Usquaire, Moodak Paradiso, Dinsdag 23 Oktober 2007. Recensie: Christiaan Walraven Fotografie: Jilles van Dam