De avond wordt geopend door Pussycat Kill Kill Kill. Deze band draait al een tijd mee in de Amsterdamse rockscène en weet al snel het publiek in te pakken met een lekkere pot vuige trash en rock ’n roll. Maar liefst zeven man staan op het podium aanstekelijk te trekken, te stampen en te zagen op hun instrumenten. Mondsharmonicaspeler Pieter verdient een eervolle vermelding door de dosis blues die hij toevoegt. De mannen van Pussycat hebben duidelijk plezier in hun optreden, en dat mist zijn werking op het publiek niet. De set duurt nog geen half uur, maar het publiek is al behoorlijk los. Aan het eind van de set wordt er zelfs tussen het publiek en de band bier naar elkaar gegooid. Dat belooft wat, de avond is net begonnen. Als Furistic het podium betreedt is het een stuk minder druk op het podium en is acuut duidelijk dat we hier met een totaal andere band van doen hebben. Zeker het openingsnummer laat horen dat hier een powertrio staat dat zichzelf behoorlijk serieus neemt. En terecht. Zangeres en gitariste Jolien Grunberg is een pittige dame met een flinke strot waarmee ze op het ene moment de microfoon kan pijnigen, om op het andere moment Siouxieachtige uithalen mee te verzorgen. Die Siouxieassociatie komt ook door het muzikale idioom van Furistic. De band speelt strakke rock met een duidelijk new wave feel en noisy uitstapjes. Hun uitstraling is prima, maar ook muzikaal is er veel te beleven bij Furistic. De gelaagdheid en de tempowisselingen en de intensiteit van de zang maken de muziek tot een boeiende luisterervaring. Misschien is dat tegelijk ook wel het euvel. Het publiek reageert wat lauw op Furistic. Het ligt niet aan de inzet en het strakke spel, want dat is goed verzorgd. Maar het publiek heeft niet zo veel zin om te luisteren naar de gelaagde muziek van Furistic en wil gewoon simpele rock, zweet en bier. Een lichte irritatie bij Jolien is dan ook niet zo verwonderlijk. De wens van het publiek wordt gehonoreerd door het optreden van Electric Eel Shock. Deze Japanners hebben al de show gestolen voordat er ook maar één noot gespeeld is. Zanger Aki Morimoti krijgt door zijn aandoenlijke presentatie in knullig Engels al meteen de lachers op zijn hand. Als de band muzikaal van wal steekt, zet meteen de Black Sabbath riff van hardrock klassieker Iron Man de toon. Electric Eel Shock speelt simpele, maar goed uitgevoerde klassieke hardrock met een hoog entertainmentgehalte. Bassist Kazuto Maekawa is in zijn presentatie volledig over de top. Zwaar leunend op de luidsprekermonitoren zweept hij met vervaarlijke grimassen en stereotype hardrockgebaren het publiek op. De band speelt een set met voornamelijk hardrockgerichte nummers, wat al gauw resulteert in een woeste pit in het publiek. Het vierde nummer verrast door het uitstapje naar Jane’s addiction. De riff lijkt een exacte kopie van het nummer Stop van deze helaas ter ziele gegane band. Dan wordt het tijd voor een andere rariteit en het hoogtepunt van de avond; het nummer Lovin' You, de cover van de originele glijplaat van Minnie Ripperton uit de jaren 70. Zangeres Jolien van Furistic betreedt opnieuw het podium, ditmaal in een oogverblindende jurk om Lovin' You in duetvorm te doen met zanger Aki Morimoti. Het nummer wordt uiteraard totaal verbouwd en er blijft weinig teders van over, maar de vonken vliegen er wel van af. Het publiek ligt in een deuk om de hilarische cover en de absurde taferelen op het podium. Aki krijgt als dank voor het innige samenzijn van Jolien een stevige zoen op zijn wang waar haar lippenstift een onuitwisbare indruk achter laat. Waarna Electric Eel Shock vervolgens weer los barst in hardrock geweld waar de AC/DC- en Black Sabbathriffs je om de oren vliegen. Genoeg stof om de diehards te laten overgaan op klassieke hardrockrituelen als crowdsurfen en stagediven. Een waardig slot van een avond waar rock de rode draad was, maar de muzikale interpretaties van twee Amsterdamse rocktoppers voor afwisseling alom zorgden. Gezien: Pussycat Kill Kill Kill, Furistic en Electric Eel Shock Melkweg 17 oktober 2007 Tekst: Jasper van Bochove Foto’s: Joraima Tromp