Sophie Zeyl is singer-songwriter van origine, maar stond vrijdagavond met een band op het Amsterdam Dance Event, in de Sugar Factory. Onlangs heeft zij haar debuutalbum Two Ways of Running uitgebracht, na een lange periode van veel optredens op onder andere Oerol, en zelfs in Londen en Berlijn. Het album is goed ontvangen, de eerste single heeft een zeer originele videoclip en Sophie heeft zelfs haar eigen label, I-rain records. Het gaat goed dus met Sophie Zeyl. Tijd om eens te kijken in de Sugar Factory. De Sugar Factory is sfeervol verlicht en heeft van zichzelf ook al een intieme uitstraling, wat goed blijkt te passen bij het optreden van de band. De zaal is niet overvol, maar de mensen die er zijn, zijn duidelijk erg gecharmeerd van de muziek en reageren na elk nummer enthousiast op de dankbetuigingen van de zangeres. Sophie, in het wit gekleed en op gympies, heeft een mooie stem die ze ondersteunt met haar akoestische of elektrische gitaar. Het is duidelijk dat ze gewend is zichzelf te begeleiden, maar toch staat er een harmonieuze band op het podium, die méér is dan de optelsom van Sophie en muzikanten. De band, bestaande uit een gitariste, toetsenist, drummer en basgitarist, elektronisch ondersteund door Anne-Jan's beats en samples, heeft een volle sound en vult het spel en de stem van Sophie heel mooi aan tot muziek om kippenvel van te krijgen. Mooie dromerige songs, als You Could Have Run Away ("er komt wel het woordje 'God' in voor, maar het gaat niet over God, hoor!", licht Sophie toe), met zeer persoonlijke teksten, aangevuld met voorzichtige golven elektronica doen de zaal ademloos toeluisteren. Vlak daarna doen zeer dansbare elektronische rocknummers als de single I Am Not Like That het publiek weer meedansen. En die combinatie levert, ondanks dat bij elk nummer de gitaar het uitgangspunt is, een verassende schitterende mix op die zeer goed op het Amsterdam Dance Event past. Gezien: Sophie Zeyl, Sugar Factory, 19 oktober 2007 Recensie en fotografie: Sanne de Koning