Midden op de Admiraal de Ruyterweg, een plek waar je het niet meteen verwacht, zit Club 8. Bij binnenkomst lijkt het op een kraakpand door alle graffiti op de muren. Op de vierde verdieping zit de clubzaal waar Rascal eens in de maand plaatsvindt. Ook hier zijn de muren versierd met graffiti en verder is er een lounge gedeelte met banken en voor de mensen die energie teveel hebben staat er een tafeltennistafel. Het publiek is divers, van jongens in rood met zwart gestreepte shirts en trendy meisjes in wit met zwart gestipte rokjes, tot langharige rockers en emo jongens met oogpotlood. De sfeer is relaxed. Dj’s James en Rebecca staan te springen achter de draaitafel en zwaaien met hun armen in de lucht om het publiek op te zwepen. De ene na de andere indiehit gooien ze er tegenaan. Club Rascal sluit naadloos aan op de indiehype die er de laatste jaren door Nederland woedt. Te horen zijn bands als Arctic Monkeys, Franz Ferdinand en Bloc Party maar ook bands uit de jaren ‘80 als The Smiths en Blondie. Daarnaast komen onbekendere bands als The Sunshine Underground en the Gossip aan bod. Rascal volgt de trends goed. Klaxons en Justice draaiden ze voordat het doorbrak bij het grotere publiek. De menigte zingt luidkeels alle teksten mee en een groepje jongens staat op de tafels te dansen. Club Rascal werd twee jaar geleden opgericht door de Londense James Mason omdat hij vond dat er geen echte indie uitgaansavond was in Amsterdam. “In Londen gaan mensen na een concert stappen. In Amsterdam deed men dat niet. Dat verbaasde me omdat er in Nederland een sterke indieprogrammering is. Ik vond het vreemd dat er zo’n coole indie scene was en dat dat niet terug te vinden was in het nachtleven.” James, die in Londen al eens dj klussen deed in club Motherfucker, startte samen met een vriend Club Rascal op. “In het begin kwam er bijna niemand, de eerste keer waren er volgens mij veertig man. Maar de keer erop kwamen er zestig, de keer erna tachtig en tegenwoordig zitten we op een aantal van drie tot vijfhonderd per keer.” Toen James’ mede dj terugverhuisde naar Londen moest James op zoek naar een andere dj. Die vond hij in Rebecca Hinchliffe die hij ooit nietsvermoedend een Rascal flyer uitdeelde en die op basis van hun muzieksmaak al snel een goede vriendin werd. “Ik was op zoek naar vervanging en stuurde haar een mailtje of ze misschien wilde overwegen om eens te gaan dj-en. Ze zei meteen ja.” In het kader van het Amsterdam Dance Event is er deze keer een gast dj. In eerste instantie reageert het publiek er enthousiast op maar als blijkt dat deze electro-dj niet hun favoriete indieplaatjes draait staan de meesten er maar stil bij. Pas als dj Barry nummers van The Killers en Justice door de speakers laat schallen komt het publiek langzaam los, waarna de energie weer wegzakt als de dj verder gaat met voor het Rascal publiek onbekende muziek. De sfeer komt pas weer terug als de Rascal dj’s het podium weer betreden en nummers draaien van Maxïmo Park, the Holloways en We are Scientists. Het Rascal publiek is duidelijk niet gediend van experimenten en wil de indiehitjes horen waar ze voor gekomen zijn Naast Club 8 doen James en Rebecca ook dj sets op andere plekken. Zo was Club Rascal ook vier keer in de Melkweg tijdens de zomer en is er een nieuwe samenwerking met Subbacultcha! waar twee livebands optreden en de Rascal dj’s de rest van de avond voorzien van indiemuziek. Maar hun hart blijft bij Club 8. Rebecca: “Hier zijn we begonnen en we zullen hier altijd blijven draaien, het is een soort thuis.” James voegt daaraan toe: “Club8 is een soort grote huiskamer, een uit de hand gelopen schoolfeest.” Gezien: Club Rascal, zaterdag 20 oktober 2007, Club 8 Tekst: Maaike van Dam Foto's: Eric van der Lugt