Volgens webencyclopedie Wikipedia speelt dopamine een grote rol bij het ervaren van genot, blijdschap en welzijn. Het voorprogramma van de avond is een band die dit wil uitdragen en zichzelf dan ook naar het goedje heeft vernoemd. Dopamine komt uit Wales en heeft in 2005 hun debutalbum 'Auditioning My Escape Plan' uitgebracht. Ondanks dat hun nummers leuk in de oren klinken is het niet echt bijzonder en ervaar je niet de blijdschap die van de bandnaam verwacht kan worden. Het toch al vrolijke publiek wordt evengoed lekker opgewarmd en beloont de band daarvoor met een fijn applaus. Lostprophets, dat zijn naam dankt aan een bootleg van Duran Duran, komt net als het voorprogramma uit Wales en heeft inmiddels 3 albums afgeleverd. De meest recente, ‘Liberation Transmission’, werd opgenomen samen met producer Bob Rock, die ook wel bekend is van zijn werk voor Metallica, Bon Jovi en The Cult. Hun nu-metal punkrock is populair in zowel hun eigen land als de USA, maar kan in Nederland niet veel voeten aan de grond krijgen. Wie weet verandert dat wanneer de band dit jaar wél op Pinkpop aankomt. De bandleden komen een kwartier te laat het podium opgelopen, waarbij er luid gegil te horen valt van de veelal 16-jarige meisjes zodra Ian Watkins zich laat zien. Watkins is blijkbaar hotter dan hot op deze warme avond in de Melkweg en dat vindt de ijdele zanger prachtig. De band speelt veel nummers van hun laatste cd en weet er ook nog een aantal oude favorieten uit te gooien, zoals ‘Last Train Home‘, ‘Burn Burn’en zelfs het poppy ‘Last Summer’. Een van de vrouwelijke fans laat tijdens het optreden wel heel duidelijk merken dat ze het warm heeft en klimt in spijkerbroek en bh het podium op. Gitarist Mike Lewis vindt het na een minuutje wel weer mooi geweest en kijk vragend naar de roadies die de dame onder heftig protest van het podium weten te bonjouren. Bij ‘Rooftops’ gaat het dak eraf en kun je als toeschouwer niets anders doen dan meedoen in de megapit die in de zaal ontstaat. Een regel uit het refrein, ‘everybody scream your heart out’, wordt letterlijk genomen, waardoor de zanger soms zelfs niet meer gehoord wordt. Fans klimmen om de beurt het podium op om zich dan voorzichtig op de menigte te laten vallen. Watkins vindt dat dit allemaal beter kan en neemt een ruime aanloop en springt hoog op voordat hij in het publiek terecht komt. Met grote moeite weet de tourmanager hem weer op het podium te krijgen. Dit herhaald de zanger gedurende het optreden nog twee keer en bij de laatste sprong lijkt dezelfde tourmanager te denken: “Nee hè, daar gaat hij weer!”. Jamie Oliver, de toetsenist, die overigens niet over dezelfde kookkunsten als zijn naamgenoot beschikt, geeft de avond nog wat moraal wanneer een van de stage divers niet goed terecht komt door op te merken dat iedereen goed op de rest moet passen. Ian herhaalt dit nog een keer, waardoor het ietwat op een preek van een basisschool leraar gaat lijken. De nummers, ‘Shinobi vs Dragonninja’ en ‘The Fake Sound of Progress’ zijn bedoeld voor de fans die overgebleven zijn uit de ‘oude’ tijd. Aan de gemiddelde leeftijd te zien zullen dat er niet veel zijn, maar toch worden ze lekker mee geschreeuwd. Na een uur verlaat de band het podium om tot ieders verrassing niet meer terug te komen voor een toegift waar wel heel hard om gevraagd wordt. De Melkweg heeft vanavond een druk programma en het publiek wordt dan ook vrij snel de zaal uit geleid. Het geheel was een leuke avond waarbij Lostprophets het vooral moest hebben van het enthousiasme van het publiek. Een publiek dat met dit korte optreden misschien wel wat teleurgesteld is. Gezien: Lostprophets en Dopamine Waar: Melkweg, Amsterdam Wanneer: 27 april 2007