De tijd is aangebroken om professioneler in mijn doen en laten te worden. Ook al zou ik het willen, ik heb de tijd en expertise niet meer om alles zelf doen. En dus wend ik mij tot de muziekindustrie. Industrie is in dit geval een groot woord. Het suggereert ondoordringbare hiërarchieën, gewetenloze bazen en enorme geldstromen. Het valt echter mee in de alternatieve Nederlandse muziekwereld. Niemand is rijk. Tenzij je status als valuta ziet. Bovendien vallen er maar weinig massaontslagen. Mijn specifieke situatie is als volgt: ik heb anderhalf jaar geleden een album gemaakt dat goed ontvangen is en redelijk verkocht heeft, ondanks beperkte distributie. Daarnaast heb ik wat fans en een live-reputatie. Ik ben bezig een tweede album te maken. Het is bijna af. Nu wil ik graag dat dit tweede album fatsoenlijk gedistribueerd wordt naar de betere platenzaken van de Benelux. Een aantal lieve, goedgeklede mensen met serieuze plannen hebben zich hiertoe bereid verklaard. Ik moet nog beslissen welke van al die mensen het beste bij mij past. Die beslissing wordt beïnvloed door zaken die eigenlijk niks met elkaar te maken zouden moeten hebben; zaken als percentages, prestige en onderbuikgevoelens. Het liefst zou ik mijn nieuwe album vandaag nog op het internet weggeven, maar het is een herfstplaat. Bovendien wil ik er aan verdienen. Ik hoop me te kunnen veroorloven om over een tijdje een nieuw album te maken. De titel van dat derde album spookt namelijk al weken door mijn hoofd: ‘The Slovenly Wilderness’. Vreemd genoeg heb ik aan de andere kant van de wereld mijn zaakjes al geregeld. Ik ben er zelf nog nooit geweest maar mijn liedjes al wel. Ik heb Australisch management en een Australisch label en van hen krijg ik hulp op mijn aankomende Australische tour. Zij zijn ook lief en goed gekleed. Aan weer een andere kant van de wereld is mijn grote held en stijlicoon Hans Klok ook goed bezig. Toen ik nog een kleine doerak was trad hij op in pretpark Duinrell. Hans maakte diepe indruk op mij met zijn trucs en met zijn haar. Ik las in die tijd een interview waarin hij zei dat hij elke week naar de kapper ging en dat hij ooit nog eens de beste magic-show ooit ging neerzetten. In Las Vegas, natuurlijk. Ik moest huilen van geluk toen hij de persconferentie gaf waarin hij deze show aankondigde. Ik moest ook huilen van geluk toen ik gisteren las dat het een succes was. Zelf ben ik een matige goochelaar. Ik weet hoe je as kan toveren op iemands handpalm en ik kan, als je niet al te pienter bent, raden welke kaart je in gedachten had. Maar maak je borst nat: ik heb voor mijn 26e verjaardag een Hans Klok-goocheldoos gekregen. Lucky Fonz III/Otto Wichers