Noem het pittoresk: je loopt het Westerpark binnen, om je heen zie je stelletjes zitten, genietend van de sfeer en van elkaar. Aan de zijkant van het terrein kraampjes met hapjes en drankjes. Voor je staat een levensgroot podium met daarop afgedekte instrumenten, die wachten tot ze bespeeld gaan worden. Vlak buiten het festivalterrein, tegen een heuvel, picknicken mensen terwijl ze tegen de achterkant van het podium aan kijken. Zij behoren niet tot de 17.500 mensen die een kaartje hebben kunnen bemachtigen, toch lijkt hun situatie geenszins een erbarmelijke. Het weer is goed, de sfeer warm. Hartje zomer en John Legend komt optreden: Let’s go to the (Wester)park! Het publiek wordt opgewarmd door Amp Fiddler, een formatie die zich qua muzikale stijl slecht in een hokje laat stoppen. De band speelt zeer soulvolle nummers met een jazzy basis, terwijl funkinvloeden en zelfs disco in de muziek verweven zitten. Dat de muzikaal zeer overtuigende act enorm aanslaat bij het publiek blijkt als halverwege het optreden de cd’s van de band bij de cd-stand al zijn uitverkocht. De zanger wordt zeer goed ondersteund door twee Afro-dragende zangeressen. De muzikanten spelen zeer gedreven en krijgen op gepaste tijden de mogelijkheid hun talenten in een solo naar voren te brengen. Zichtbaar spelplezier en hoge muzikale kwaliteit maken Amp Fiddler tot een topband. Na een klein intermezzo verschijnen de eerste muzikanten van John Legend op het podium, telkens onder luid gejuich van het publiek. De sfeer is inmiddels zo goed dat het publiek meteen los gaat als de band begint te spelen. Wanneer na een minuut John Legend zelf op het podium komt lopen, blijkt zijn populariteit uit het alomvattende luide gejuich dat hem ten deel valt. Met een triomfantelijk gebaar neemt de zanger zijn applaus in ontvangst. Het optreden dat volgt is zeer geraffineerd opgebouwd en kwalitatief erg hoogstaand. In de eerste nummers is er een overduidelijke hoofdrol voor John Legend zelf, die met zijn witte pak erg afsteekt tegenover de in zwart geklede muzikanten. In die eerste nummers is hij voornamelijk zanger en lijkt de vleugel meer voor de sier dan voor gebruik te zijn geplaatst. Maar als het verlangen de artiest te zien bij het publiek enigszins is gestild, neemt deze plaats achter zijn piano en wordt hij een deel van de band. De muzikanten krijgen meer ruimte voor muzikale ingevingen en de nummers winnen aan muzikaliteit. Tijdens het nummer Slowdance wordt een jongedame uit het publiek uitgenodigd om op het podium met de zanger te komen slowdancen, wat bij deze gretige fan al snel ontaard in een lapdance. Dit tot groot vermaak van het publiek, dat gedurende het hele nummer een teentje hoger stond. Met zijn wellicht meest bekende nummer Ordinary People laat John Legend het hele stadion stil zijn op de gevoelige momenten en meegalmen op de echt indrukwekkende momenten. John Legend doet zijn naam als goede liveact eer aan tijdens het optreden in het Westerpark. De muzikaliteit en professionaliteit van de band is enorm hoog. Er wordt zeer goed ingespeeld op de behoefte van het publiek. Bovendien geven de bandleden elkaar de ruimte om juist die behoefte van het publiek te bevredigen. De zanger heeft een zeer gevoelige stem met een behoorlijk bereik, de muzikanten zijn zeer vaardig en de volgorde waarin de nummers worden gespeeld zorgt ervoor dat het een onvergetelijk optreden is. Dit is dus John Legends display of public affection (PDA). We do care! Gezien: John Legend, Amp Fiddler Locatie: Westerpark Datum: 30-06-2007