Wouter Hamel houdt er niet van om steeds vergeleken te worden met anderen. Van de continue vergelijking, vooral die met Jamie Cullum, heeft hij inmiddels wel genoeg. “Jamie is een superartiest, maar ik erger me eraan dat ik steeds met hem vergeleken wordt. Ik begrijp het wel, retailers moeten je in een hokje stoppen. Ik ben alleen geen ripoff, ik zit ook al tien jaar in de jazz.” Wouter Hamel brak door toen hij in 2005 het Nederlandse Jazz Vocalisten Concours won als eerste mannelijke vocalist. Hetzelfde jaar stond hij op het North Sea Jazz festival en op veel andere jazzfestivals in Nederland. Onlangs won hij de Essent Award, waarmee hij een optreden op Noorderslag heeft verworven. Op dit moment is Hamel bezig met een clubtour waarbij hij alle grote clubs van Nederland afgaat, van Tivoli in Utrecht tot de 013 in Tilburg. Het vinden van zijn eigen stijl is iets waar hij lang mee geworsteld heeft en waar hij nog steeds mee bezig is. “Ik zit een beetje tussen de jazz en de pop in. Ik heb een jazzachtergrond en probeer de vertaalslag naar pop te maken.” Dat maakt Hamel moeilijk in een hokje te stoppen, toch gebeurt dit wel vaak. Dat is niet altijd even makkelijk voor Hamel. “Het is wel aan me gaan kleven. Ik zing wel jazzy maar voor jazzmensen ben ik geen jazz. Onregelmatige maatsoorten zijn bijvoorbeeld niet aan mij besteed. Ik voel me ook geen jazzzanger. Misschien zou je mij beter singer-songwriter kunnen noemen, maar dan stel ik me altijd een zielige jongen met een gitaar voor” zegt hij lachend. “Vroeger had je nog veel meer hokjes. Tegenwoordig loopt dat wat meer door elkaar heen. Maar inmiddels heb ik mijn eigen stijl wel gevonden.” Behalve zingen speelt Hamel keyboards. Ondertussen heeft hij zich het gitaar spelen eigen gemaakt en zijn volgende project is accordeon leren spelen. “Ik wil wat meer gekke instrumenten gaan gebruiken. We doen met de band sowieso altijd wel aparte dingen. Zo zingt de bassist soms de baslijnen en de band zingt koortjes.” Zijn debuutalbum Hamel verscheen in maart dit jaar. De cd werd geproduceerd door Benny Sings, producer en zelf ook zanger. “Onze stijlen liggen niet ver uit elkaar. Met hem heb ik allemaal nummers uitgeprobeerd in een kamer en meteen opgenomen zonder ze eerst live voor een publiek uit te voeren. Het is een mooie plaat geworden, die niet platgeproduceerd is. Er staat juist piepknor op.” De cd kwam dit jaar pas uit maar nu al vragen de fans om nieuwe nummers. “Het liefst ga ik weer aan de slag maar ik ben op het moment zo druk met touren dat ik er eigenlijk geen tijd voor heb. Het is een luxeprobleem. Het liefst zou ik een week vrij hebben, dan kan ik eerst even bijkomen en daarna komt het wel. Als ik nu een dagje tussendoor vrij heb, moet ik me er echt toe zetten om iets te schrijven.” In de planning staat een bezoek aan Japan, waar zijn cd het erg goed doet. Zo staat hij in de Japanse iTunes op de derde plek in de categorieën vocals, jazz en pop, hoger dan bijvoorbeeld Norah Jones. Zijn tweede cd staat in de planning voor maart 2009. “Ik ben wel bang voor de moeilijke tweede, zoals veel mensen een tweede album noemen. Ik wil het wel anders aan gaan pakken. De nummers eerst uitproberen voor een publiek voordat ik het opneem. Het moet beter, rauwer en heftiger.” Momenteel is Hamel bezig met een clubtour waarbij hij zijn favoriete zaal Paradiso ook aandoet. “Als ik moet kiezen tussen North Sea Jazz of Paradiso dan ga ik voor Paradiso. Ik kom er al mijn hele leven en het lijkt me geweldig om daar op het podium te staan.” Dat is duidelijk te zien als hij zondag zijn Paradiso debuut maakt. Wouter Hamel straalt, hij heeft er zichtbaar zin in. Met zijn vijfkoppige band brengt hij een mix van jazz en pop, met uptempo nummers maar ook zwaardere balads. Het duurt even voor het publiek er ook een beetje in zit maar zodra ze single Breezy inzetten wordt er luidkeels meegezongen. Hier zijn echte fans aanwezig. Vanaf dat moment zijn het publiek en Wouter Hamel in de ban van elkaar. Hamel geniet en zoekt het publiek graag op. Zo laat hij ze meeklappen en zorgt dat bij het nummer Filthy McNasty het publiek uitbarst in één groot koor. Een beetje experimenteren, daar is zijn band ook niet bang voor. Bij Ride That Sunbeam laat Wouter zijn bandleden naar voren komen op het podium. “Normaal gesproken spelen we in kleinere zaaltjes en dan staan ze niet zo ver bij me vandaan. Daarom wil ik ze even dicht bij me hebben” lacht Hamel. In een rij staan ze voor op het podium. De bassist zingt zijn baslijnen, de drummer gebruikt slechts één drum en zijn brushes, de pianist bespeelt een xylofoon en de percussionist een soort maracas. Een goed geslaagd experiment, het betrekt de band meer bij het optreden. De band is sowieso echt een onderdeel van het optreden. Je krijgt niet het gevoel dat zij Wouter begeleiden maar dat ze één geheel met hem vormen. Dit merk je ook door de vele solo’s die de individuele bandleden toegespeeld krijgen. Hierin zit ook meteen het onderscheidende van een popband en dát brengt het meer richting de jazzkant. Het soleren en improviseren zit diep verankerd in de muziek. Naast de vaste bandleden wordt de band versterkt met twee gasten: saxofonist van New Cool Collective Benjamin Herman en zangeres Giovanka. Wouter staat te genieten op het podium. Als een natuurtalent praat hij de nummers aan elkaar, zingt de nummers, waarbij hij afwisselend keyboards en gitaar speelt, danst over het podium en wil het podium niet verlaten. Hij speelt dan ook een lange set van anderhalf uur en daarna nog drie toegiften. Een echte uitsmijter. Met het nummer Useless Fraud, waar hij in zijn eentje zingt en zelf gitaar speelt, raakt hij het publiek. Dit ‘kleine’ liedje zorgt voor een muisstille zaal. Aan het eind van het nummer stapt hij van de microfoon af en zingt onversterkt de laatste noten. Kippenvelmoment. Wouter is tevreden over het optreden. “Het was echt te gek. Mensen kopen gewoon een kaartje voor je, dat feit blijft geweldig. De hele zaal stond vol, van voor tot achter. Ook heb ik een paar nieuwe ideetjes uit kunnen proberen, zoals onversterkt een stukje te zingen. Normaal in kleine zalen kan dit wel maar je weet niet of dat in Paradiso ook werkt. Ik dacht dat het wel kon dus ik deed het gewoon. En het werkte.” Gezien: Paradiso, 25 november 2007 Tekst: Maaike van Dam, foto’s: Jilles van Dam