Zondagavond. Buien als gedurende de gehele zomer. Komkommerprogrammering op de buis. Tijd dus om energie te lozen en drift te uiten op 180 BPM met de drie Amerikaanse heren van The Casualties. Drie man? Ja, want frontman van het Uur U, Jorge Herrera, is hals over kop naar de Verenigde Staten terug gereisd vanwege een 'family emergency'. Zijn afwezigheid creëert tussen de V-formatie van gitaar (Jake Kolatis), drum (Mark Eggers) en bas (Rick Lopez, vandaag dus ook de zang) een gapend gat op het podium van de Oude Zaal. De meeste ruimte is echter te vinden vóór het podium: van de 700 man/vrouw die de zaal kan herbergen is slechts een fractie aan kaarten verkocht. Bovendien valt op dat degene die een kaart hebben aangeschaft zich onder de noemer 'jeugdig publiek' kunnen scharen. Er zijn vooral mensen die hoogstwaarschijnlijk zelf pas daglicht zagen ná het ontstaan van The Casualties in 1990, getuige ook enige wannabe punkers waarvan, overduidelijk, moeders aan de kant staat (mee te genieten?). De aanwezigheid van deze jongeren is uiteraard niet het probleem. Meer de afwezigheid van grote getale 'oudere jongeren'. Hebben die niets meer om tegen aan te schoppen, gaat de wereld de goede kant op en loopt het volgens hen op politiek gebied allemaal vlotjes? Of worden hun anarchistische trekjes niet belicht door The Casualties? Enemies Of Society, is het eerste nummer van vanavond. Goed genoeg om de secondewijzer van de klok enige standen verder te plaatsen. Want ja, punk wil nog steeds schoppen, en bij The Casualties gebeurt dat zoals het punk betaamt snel en hard. Zo kan het dat je in een optreden van ruim een uur 22 liedjes voorgeschoteld krijgt, inclusief drie nummers in een geplande toegift. Hun halve oeuvre passeert zo de revue deze zondagavond, met songs als Without Warning en System Failed Us Again van het in 2006 uitgekomen album Under Attack. Maar ook de meer gedateerde nummers als For The Punx en Ugly Bastards, al zo'n 10 jaar geleden geschreven, komen voorbij. Om de twee à drie nummers is er ruimte voor een paar woordjes richting het publiek van zowel Jake als Rick (Mark houdt zich de gehele avond letterlijk en figuurlijk op de achtergrond). Maar er is méér interactie vanavond: zo wordt al snel een hele tray bier met het publiek gedeeld, wordt er gevraagd (en ingewilligd) als een razende in een cirkel te rennen en is zo nu en dan zelfs nog ruimte voor een heuse karaoke tijdens Tomorrow Belongs To Us, niet geheel toevallig een nummer voor (en nu dus ook door) jongeren. The Casualties zijn dus enthousiast, schromen niet zich in het zweet te werken, het luchtruim te verkennen (Jake houdt er een goede ouderwetse punk jumpstyle op na) en zeer rebels de huisregels van de Melkweg (geen glas of blik) te overtreden. Waarom wordt er na dit gezellig samenzijn en negentien nummers ADHD, op het moment waarop de drie het podium verlaten, dan toch nog "Spelen, klootzakken!" geschreeuwd? Getuige het zachtaardig gelach dat volgt kan het niet anders zijn dan zoete zondagavond anarchie. Little punk-asses...