Op het nieuwe Flaming Lips album “At war with the Mystics” trakteert de band op een grote diversiteit aan stijlen: Psychedelica, Progrock, Indierock enz. Misschien is het wel de verdienste van Dave Fridmann, die ook de laatste drie albums van Mercury Rev produceerde, dat de gekte van de Flaming Lips enigszins beteugeld is en dat de diverse songstijlen zich zo goed laten combineren. Een concert van de Flaming Lips: zanger/gitarist Wayne Coyne, leadgitarist David Drozd en bassist Michael Ivins is van een geheel andere orde. Er heerst donderdagavond 27 april al een opgetogen stemming in het uitverkochte Paradiso, want voor het publiek zijn al wat zaken waarneembaar die voor een doorsnee popconcert niet zo gebruikelijk zijn, zoals de twee confetti-kanonnen op het podium en de tientallen grote gele balonnen die links en rechts op het tweede balkon liggen te wachten. Wanneer de band het eerste nummer “Race for the price” inzet, storten de kanonnen hun lading over de eerste rijen en daalt de balonnenzee op het publiek neer. Het feest is begonnen. Op het podium is het minstens zo druk als in de zaal, want behalve met een drummer is het trio ook nog eens uitgebreid met rechts op het podium een aantal als kerstmannen uitgedoste dames en links staan even zoveel als SF-demonen geklede figuranten, die tijdens het hele optreden daar blijven dansen. Op de achtergrond van het podium zijn projecties te zien van videoclips of heel groot het gezicht van Coyne die een minicameraatje op zijn microfoonstandaard heeft gemonteerd. Het effect hiervan is soms hilarisch, omdat het beeld sterk vertekent. Bij het tweede nummer, de Prince-achtig gezongen glam/funkrocker “Free Radicals” van het nieuwe album, is er geen houden meer aan en is de euforie compleet. Het blijft tijdens het hele concert confetti en serpentines regenen. Zanger Wayne Coyne schuwt geen enkel middel om de feestvreugde te bevorderen en is achtereenvolgens in de weer met een op volle toeren draaiende rookmachine, megafoon, stroboscopenflitser, serpentinegeweer en de kroon op het werk is een ballon gevuld met confetti die hij boven de eerste rijen met behulp van een luchtpomp tot ontploffing brengt. Toch blijkt deze lolbroek ook een serieuze kant te hebben. De boodschap die hij wil uitdragen tussen de nummers door, krijgt naar mijn smaak iets prekerigs. Gelukkig wordt dit ruimschoots gecompenseerd door de rest van het maffe, carnavaleske optreden, waarbij meezingers als “She don’t use Jelly”, “Yoshimi battles the Pink Robots” en het nieuwe “The Yeah Yeah Yeah Song” niet ontbreken. Voordat de band dit laatste nummer speelt, studeert Coyne het koortje (Ja ja ja ja – Ja ja ja ja) nog even in, samen met het publiek. Het nummer krijgt een opvallend stevige uitvoering en gitarist David Drozd heeft hiervoor een geinig jaren ’70-speeltje uit de kast getrokken: de Talkbox, dat sinds Peter Frampton’s “Show me the way” niet meer zó leuk heeft geklonken. Het is opvallend dat de muziek, ondanks alle komedie en theater, zeer hecht en geïnspireerd wordt uitgevoerd. Tijdens de eerste toegift landt er een glas bier in mijn nek. In eerste instantie ben ik nogal verontwaardigd, maar hé, het is toch feest? Na de afsluiter “War Pigs” heeft de grote zaal van Paradiso de aanblik van een Zuid-Limburgs café na drie dagen carnaval. Ik ben benieuwd of dit losgeslagen clubje Pinkpop straks ook zo op zijn kop gaat zetten.