In een ver verleden, toen Uw Recensent nog een 14-jarige onzekere puber was, beging hij de fatale fout om zich gedurende anderhalf jaar aan te sluiten bij een tafeltennisvereniging. Het aantal potentiële bedpartners dat in de jaren daarna op het laatste moment met doorzichtige smoezen afhaakte, nadat deze onfortuinlijke jeugddwaling per ongeluk ter sprake was gekomen, loopt inmiddels in de tientallen. Daarom is het zo goed dat er bandjes bestaan die tot contemplatie stemmende teksten als “A table tennis superstar, that’s what you are. You will live on forever” op CD durven vast te leggen. Het Amsterdamse duo Persil is zo’n bandje, de CD in kwestie heet Duotone (Transformed Dreams, 2004), en hij staat vol met dat soort vage teksten. Afgelopen dinsdag 30 augustus trad Persil in Bitterzoet op. Lag het aan het mooie weer? Aan het feit dat Persil vooral vaak in Groot-Brittannië toert, waar ze niemand minder dan John Peel tot hun fans konden rekenen? Of toch aan het maatschappelijke taboe op tafeltennis? In ieder geval waren er dramatisch weinig betalende bezoekers. Het zij toegegeven, de obscurantistische stofzuigerpop van Persil leent zich slecht voor tjokvolle stadions. Hun geluid is schatplichtig aan Stereolab, My Bloody Valentine en Solex, in een iets doorgefreaktere versie. Men voege daarbij de plompe keyboardlijnen die geïnspireerd lijken door deuntjes als “Boer, Daar Ligt Een Kip In Het Water” of “Zeg Kortjakje, Waar Ga Je Hene”, de niet altijd even zuivere stem van zangeres Martine, het bloempotkapsel van gitarist/bassist/toetsenist David (of wordt dat juist weer hip?), en het valt bijna te begrijpen waarom het publiek het heeft laten afweten. Maar toch, uiteindelijk bezorgt Persil het handjevol aanwezigen een mooie avond. Nadat er eerst anderhalf uur tevergeefs is gewacht op meer bezoekers klimmen David en Martine met zichtbare tegenzin het podium op. Het optreden begint houterig, en tussen twee nummers door mompelt Martine: “We komen uit de Baarsjes, dat maakt alles duidelijk”. Is dat zo? Ze mompelt nog meer dingen tussen nummers door, maar die kunnen we helaas niet verstaan. Halverwege slaat toch de bezieling toe. Het rammelt nog steeds aan alle kanten, maar dat is natuurlijk de opzet. De twee figuren op het podium krijgen iets hypnotiserends - de feeërieke blik van Martine, de geconcentreerd rondspringde David, het lijkt wel of ze professioneel gechoreografeerd zijn. De tegendraadse zangmelodieën, die met steeds meer overtuiging de zaal in gegooid worden, nestelen zich onwillekeurig in je hersenstam. Zelfs de bardame komt even achter haar tap vandaan om met haar telefoon een foto te nemen van het podium. Dan, net binnen het uur, stopt het optreden abrupt, en voordat de laatste tonen goed en wel zijn weggestorven staan de twee bandleden al weer tussen het publiek. Je kunt ze geen ongelijk geven dat ze op deze avond geen zin hebben in een toegift. Wel verdienen ze respect, omdat ze ook met slechts vijfentwintig mensen in de zaal uiteindelijk de boel naar hun hand weten te zetten. Als het de volgende keer wat drukker wordt, kan er misschien écht iets moois ontstaan.