In platenzaak Concerto is het podium klein, de publieksruimte is klein en ook de apparatuur is aan het ruimtegebrek aangepast, maar het werkt allemaal prima. Soms hoor je hoge pieptonen, de akoestische gitaar blijkt niet goed te werken en zo zijn er nog andere toevallige ongemakken. Maar wat hindert het? De aanwezigen snappen best dat in een dergelijke setting het één en ander mis kan gaan. Er hangt een gemoedelijke sfeer. Tijdens het optreden winkelen klanten tussen het publiek door. De band speelt een halve etage boven het publiek, terwijl een winkelmedewerkster in de halve etage onder het publiek doorgaat met het sorteren van de dvd’s. Vanmiddag is de bovenverdieping tijdelijk verboden terrein. Alleen drummer Ira Elliot kijkt vlak voor het optreden even snel de cd bakken door. Niet alleen is de nieuwe cd van Nada Surf net uit, ook de tour is net begonnen. Dat versterkt het enthousiasme waarmee de band aantreedt. Zowel nieuwe nummers als het oudere werk worden met veel plezier ingezet. Er is echter vooraf geen setlist opgesteld, waardoor na een tijdje het publiek mag roepen wat het wil horen. Verzoekjes worden gespeeld, waarbij het publiek gewaarschuwd wordt dat het misschien niet helemaal goed zal gaan. Maar iedereen heeft het naar zijn zin, tot na een klein uur de temperaturen in de platenwinkel letterlijk erg hoog oplopen. Tijd voor een korte stop. “We zijn zo terug” en ze houden woord. Er wordt nog een toegift gespeeld, waaronder een coverversie van ‘Love Will Never Tear Us Apart’. Hoogtepunt van het optreden is een kinderliedje over poezen, dat in de buurt komt van het melige kattennummer van The Presidents of the USA. Het is een van de momenten waarop de vroegere nerdy aanpak van de band nog even boven komt. Sinds het debuut in 1996 is de band gegroeid. Folkinvloeden zijn duidelijk hoorbaar. De vraag is alleen wat daar versterkt van over blijft. Het antwoord is vanaf nu te vinden op de nieuwe cd en bovendien op 7 december, wanneer Nada Surf voor een groter concert in Amsterdamse Melkweg terug zal keren.