Wanneer voorprogramma Simon Breed het podium betreedt is het nog angstvallig rustig in de Oude Zaal van de Melkweg. Dat de avond niet is uitverkocht is mij bekend, maar met pakweg 40 man publiek lijkt de zaal wel erg leeg. Gelukkig komt bijna iedereen vooraan bij het podium staan, zodat we toch nog een publiek lijken. Een half uur lang begeleidt Breed zichzelf op gitaar, wat bij dit type singer-songwriter altijd wel ongeveer lang genoeg is om te voorkomen dat de verveling toeslaat. Uiteindelijk moet hij het hebben van zijn teksten. Die kenmerken zich door een nogal bijtende ironie en zijn af en toe grappig, maar na een half uur van proberen ze te volgen ben je wel toe aan een pauze. Wanneer die voorbij is komt Mick Harvey op, natuurlijk vooral bekend als enige overgebleven constante factor binnen The Bad Seeds, de begeleidingsband van Nick Cave. Hierbinnen opereert hij als multi-instrumentalist en is hij grotendeels verantwoordelijk voor het geluid van de band op plaat. Daarnaast manifesteert hij zich als componist van filmmuziek en als producer van andere artiesten, van wie P.J. Harvey (niet voor niets vaak vergeleken met Nick Cave) de bekendste is. Het begin is nog wat onwennig. Hoewel het aantal toeschouwers is opgelopen tot in ieder geval een geloofwaardig aantal, klinkt er niet eens applaus als Harvey opkomt. Deze merkt op dat het 'very quiet tonight' is, in tegenstelling tot de vorige avond in Parijs, waar het optreden werd verstoord door een nogal luidruchtige bezoeker. Dat heeft kennelijk indruk op Harvey gemaakt, want hij komt er gaandeweg het concert voortdurend op terug. Onlangs verscheen 'One Man's Treasure', zijn derde soloplaat. Samen met James Johnston (ex-Gallon Drunk, nu ook een Bad Seed) en Rob Ellis (werkte ook met P.J. Harvey) zal hij vanavond vooral nummers van die plaat brengen, zo kondigt hij verder aan. De drie mannen weten met weinig middelen een mooie sfeer neer te zetten. Harvey in het midden op gitaar en zang, Ellis links op drums en keyboards, en Johnston rechts op orgel en gitaar. Al vroeg in de set komt er een Cave-compositie voorbij: de B-kant 'Come Into My Sleep' (uit de rijke The Boatman's Call-sessies), zowaar gevolgd door 'Sad Dark Eyes', dat Harvey met Die Haut opnam en dat The Bad Seeds midden jaren '80 ook op hun setlist hadden staan. De verstokte Cave-fans kunnen alvast tevreden zijn over vanavond. Naarmate de tijd verstrijkt komt Harvey wat losser en wordt het concert beter. Het gebrachte eigen werk maakt op zijn minst nieuwsgierig naar 'One Man's Treasure', dat helaas niet te koop wordt aangeboden vanavond. Toch lijkt het zelf in het middelpunt van de belangstelling staan Harvey het gehele concert zwaar te vallen. “I can't wait for that beer after the show”, verzucht hij bijna aan het eind van de set. Waarop twee gastjes van een dik eind beneden de twintig besluiten dat biertje dan maar voor 'Mr. Harvey' te gaan halen. Waarvoor hulde. Het ijs lijkt definitief gebroken. Vervolgens draait het nummer 'Demon Alcohol' de soep in omdat de drumcomputer bij de band voor verwarring zorgt. Deze misser lijkt noch Harvey noch het publiek iets uit te maken. Dan wordt het nummer opnieuw en zonder dumcomputer ingezet en gaat het wel goed. Het is het einde van de set. “Should have had that beer before the show”, grapt Harvey en misschien heeft hij wel gelijk. In de toegift komt een gloedvolle uitvoering van Serge Gainsbourg's 'Bonnie & Clyde' voorbij, waarmee Harvey nog even verwijst naar zijn tweeluik van naar het Engels vertaalde Gainsbourg-composities 'Intoxicated Man' en 'Pink Elephants'. Hoewel Mick Harvey als frontman geen hoogvlieger is, maakt het sterke materiaal gebracht op zijn geheel eigen manier deze avond toch tot een zeer geslaagde.