Klokslag twaalf uur treedt de eerste band aan: Believe Is A Doubt. In hun emo-rock zijn uiteenlopende invloeden van bands als Rival Schools, Oceansize en in de verte zelfs Foo Fighters te horen. De bandleden zijn goed op elkaar ingespeeld en er is veel ruimte opengelaten voor de zanger. Geen geschreeuw of overheersende zang, wat bij emo ook wel eens voorkomt, maar ingetogen zang en uithalen die goed aansluiten bij het songmateriaal. Enige minpuntje is dat het merendeel van het materiaal in midtempo gespeeld wordt, waardoor na enige tijd een catchy insteek of wat explosiviteit gemist wordt. Een sneller gespeeld nummer na een minuut of twintig laat echter horen dat Believe Is A Doubt meer in haar mars heeft en naast uitgebalanceerde ook spannende songs kan brengen. Het is wel jammer dat de afsluiter weer een voortkabbelend nummer is, maar dat de band potentie heeft is duidelijk. Tweede band is Newax, dat uit de startblokken schiet met een portie onvervalste ska. Invloeden van Madness zijn te horen, maar vooral ook te zien. Het publiek lijkt echter even aan de band te moeten wennen. Voornamelijk de spastisch uitziende performance van de zanger kan, vooral als je er niet van houdt, snel gaan irriteren. De gewenning hiervan laat echter niet lang op zich wachten en Newax groeit snel in het optreden. De zanger toont zich steeds meer een sterke frontman en hij maakt het karwei van de prima ingespeelde band af. Als je de vier bandleden op het podium naast elkaar ziet staan zie je in hun uiterlijk al bijna de verschillende invloedsferen, die na het begin vol ska steeds meer doorklinken. Enerzijds past Newax daarbij in de traditie van bands als Franz Ferdinand, Bloc Party, Radio 4 en Editors, maar anderzijds weet de band aan al deze invloeden een eigen draai te geven en uiteindelijk een geheel eigen sound neer te zetten. Een prima optreden van een band die de fans en het toegestroomde publiek van de disco beneden met gemak weet mee te krijgen. Of zoals Miguel Thannhauser, de nieuwe hoofdredacteur van Live XS, na afloop stelt: “Ik hoor gillende vrouwen, dat is een goede zaak!” Vervolgens is het aan Aestrid om de opgebouwde goede sfeer te gebruiken om de avond gepast af te sluiten. Dat gaat echter vanaf het begin al mis, als tijdens het eerste nummer het geluid niet helemaal lekker blijkt afgesteld. Het is niet het enige minpuntje van het optreden van deze Utrechtse band, dat een verre van overtuigende set neer zet. Men probeert te opzichtig Placebo na te doen, gebruikt te veel lagen en stijlen over en door elkaar heen en blijft uiteindelijk hangen in sympathieke maar saaie gitaarrock. Synthesizer invloeden moeten voor variatie zorgen, maar gaan al snel mee in een serie monotone songs, die uiteindelijk blijven steken in pretenties. De kracht van grote voorbeeld Placebo is de eenvoud van de songs; iets dat door de vele lagen en diverse invloeden bij Aestrid niet aanwezig is. Hierdoor is de afsluiter van deze Locals Only editie helaas geen toetje dat iedereen weet te waarderen. Op 2 november zal de volgende Locals Only @ Paradiso plaatsvinden, met optredens van het Arnhemse (!) Elstar, Fold (emo uit Eindhoven) en het Utrechtse Pondertone.