In april 2003 fietste ik richting de Melkweg voor een concert van Turin Brakes, toen ik er halverwege achter kwam dat ik mijn oordopjes vergeten had. Ik was al aan de late kant en besloot het optreden maar zonder oordopjes te gaan zien, want hoe hard kan een band van een ‘new acoustic movement’ nu eigenlijk zijn? Heel hard bleek het antwoord, want de elektrische gitaren waren meegenomen en stonden in tegenstelling tot de muziek op de cd’s van Turin Brakes voluit. Het gevolg was dat ik na afloop alsnog met een piep in de oren naar buiten liep. Vandaag is dat alles anders. Ten eerste heb ik mijn oordopjes bij me, maar bovendien is de akoestische muziek nog eens extra gestript. De uitleg waarom de band zonder versterkers aantreedt volgt tijdens het optreden: de Amerikaanse tour zou nogal kostbaar zijn geweest en de versterkers zijn verkocht of achtergelaten. Vanavond is de eerste show terug in Europa en dus de eerste show in deze nieuwe opzet. In het begin zijn de twee leden van Turin Brakes en hun drie begeleidende bandleden zodoende nog wat onwennig. Er wordt geopend met enkele nummers van de laatste CD Jackinabox, en zelfs een heel nieuw nummer wordt gespeeld. In het begindeel van het optreden ontbreekt de overtuiging, waardoor alles wat rommelig en ongeïnspireerd overkomt. Het blijkt later niet aan het nieuwe materiaal te liggen, want ook een ouder nummer van de eerste CD wordt niet echt voluit gespeeld. Naast de onwennigheid, is er het probleem van het nogal slechte geluid; de drums overstemmen geregeld de zang en ook hinderlijke hoge pieptonen zijn meerdere malen te horen. Vreemd genoeg zit vanaf het begin van het optreden de geluidstechnicus op zijn gemak een sigaretje te roken. Het zal een samenloop van omstandigheden zijn: de nieuwe aanpak van de band en een geluidsman die blijkbaar zijn avond niet had. Gaandeweg de show krijgt Turin Brakes echter toch de smaak te pakken en groeit hun enthousiasme. Kernleden Olly Knights en Gale Paridjanian lijken steeds meer het gevoel te krijgen in een huiskamer te spelen en de goed gevulde zaal gaat daar redelijk in mee. Als tegen het einde publieksfavorieten als Emergency 72, Pain Killer en Long Distance voorbijkomen komt ook het publiek voor het eerst deze avond los. De akoestische setting was soms iets te rustig. Er was namelijk weer een blik hippe mensen binnen gelaten, die liever aan de bar staan te kleppen dan aandacht voor de band te hebben. Dat was al zo bij voorprogramma Hush en daar kwam geen verandering tijdens het Turin Brakes concert. Ik vraag me niet eens meer af waarom mensen zoveel geld betalen om in een zaal bier te staan drinken, terwijl daar zoveel geschikte kroegen voor zijn in Amsterdam. Wel was het weer zeer irritant. Ook dit maakt dat dit concert niet zo goed in de herinnering zal blijven als de vorige optredens van de band in Amsterdam. Dat zowel de nieuwe als de oudere nummers met gemak overeind blijven met deze nieuwe gestripte aanpak is echter wel gebleken. Vooral in enkele instrumentale stukken binnen de songs, waarin het dubbele gitaarspel en de ritmische aanpak zorgen voor enkele hypnotiserende momenten, tonen nog maar eens de klasse van deze band.