Een warming up van Joost van Bellen luidt de nacht in zoals we dat van hem gewend zijn: vette electro volgens de formule middelvinger in de lucht en feesten maar. De formule mag inmiddels bekend zijn, maar werkt nog altijd goed op de al snel afgevulde zaal. Het zal echter aan Anthony Rother zijn om het normaliter betrekkelijk ingetogen publiek van 11 de handjes - inclusief alle vijf de vingers - de lucht in te stuwen. En dat lukt. Naast een archetypische live set-up prijkt een microfoon fier boven Rother's synth uit, en is hij niet bang eens een stukje mee te zingen met zijn bijna elegante, maar desalniettemin dikke electro beats. Een megafoon en een gekke vocoder-headset die hij gerust van Britney Spears geleend zou kunnen hebben voegen variatie toe aan de vocale elementen. Rother beweegt moeiteloos van electro naar new-age, en laat zelfs progressive-breaks horen. Ook Dave Clarke komt met een gedegen performance voor de dag, die van begin tot eind een stevige en gevarieerde techno set van hoge kwaliteit mag heten, met enkele minder geslaagde uitwassen naar de volbloed electro. De techno-legende maakt zijn naam weer waar, en de busladingen mensen die voor hem gekomen zijn zullen ongetwijfeld tevreden zijn. Terwijl Clarke zijn laatste beats op het publiek afvuurt stuiven Fixmer en McCarthy als kleine rocksterren het podium op. En met recht, want hun performance spettert, heeft een knapperige beet maar gaat nooit over de scheef. Na al het 4x4 geweld van Clarke een welkome afwisseling: een knikje richting de kenners die bewijzen toch wel eens gelijk te hebben. Joris Voorn mag afsluiten op deze late-night edition. Of het de kwaliteit van zijn voorgangers is, of het feit dat men toch al geruime tijd op de dansvloer aan het wal(tz)sen is mag in het midden blijven, maar Voorn weet niet te overtuigen. Tamme minimal techno in de middelmatige mix stuwt de handjes enkel met de wijsvinger richting de liftknop, om huiswaarts te keren na een gezellige avond met een meer dan degelijke dosis kwaliteitsmuziek.