Wie zijn al deze romantisch zielen die en masse op deze band zijn afgekomen? Veel gewone, brave mensen. Groepjes tieners, verliefde stelletjes, ouden van dagen, ouders die met veel moeite een oppas hebben kunnen regelen vanavond, en ik. Allemaal echte fans, dat wel. Verder weinig pers en hipsters op zoek naar nieuwe kicks, want Madrugada is een degelijke band. Ze gaan al weer een tijdje mee. Hebben onlangs een nieuw album uitgebracht: ‘The Deep End’, maar zijn door de jaren heen niet zo gek vernieuwend geweest. Troef van het trio is de zanger, Sivert Høyem. Met zijn warme en intens weemoedige stem, zingt hij zijn zware Noorse blues en je hart smelt. Tenminste, op de plaat. Krijgt hij dit samen met zijn bassist Frode Jacobsen en gitarist Robert Burås ook in de Melkweg voor elkaar? (het antwoord is ja, maar daarover straks meer). Voordat het gezelschap de show en nieuwe harten mag stelen, draait de d.j. die kennelijk nog helemaal in de stemming van London Calling verkeert bijzonder Brits georienteerde muziekjes. Ook het voorprogramma is ronduit Engels. Een onbekende singer-songwriter genaamd Chris TT uit Londen betreedt dapper in zijn eentje het podium. Hoe klassiek, een heuse protestzanger. Met een krachtige stem en een beetje ironie stuurt hij zijn liedjes over de oorlog, over Eminem en giraffen de volle zaal in. Zijn stem en melodien zijn eigenlijk wat te ‘rijk’ voor een solo-act als deze. De man zou wel een goede band achter zich kunnen gebruiken. Dan zouden zijn creaties wel beter tot zijn recht komen. Misschien was het de bedoeling dat het voorprogramma niet al te beladen mocht worden in verband met het zware hoofdgerecht. Goed gedacht, want als Madrugada eenmaal hun volle muziek over het publiek uitstorten is het gedaan met de luchtigheid. Het trio treedt meestal op in samenwerking met sessiemuzikanten. Een drummer en een extra gitarist completeren hen vandaag. De eerste nummers van het nieuwe album worden zeer energiek ingezet. De kracht van de performance is in het begin overdonderend. Høyem klinkt precies hetzelfde als op plaat: een stem die een lang leven vol ervaring doet vermoeden, maar hij oogt een stuk jonger dan gedacht. Burås vult hem perfect aan met melancholieke desert blues. Bloedserieus staan ze op het podium. Het is een en al vakmanschap. Er kan geen lachje vanaf, maar je ziet dat ze uitstekend in hun element zijn en zich goed voelen op het podium. Het is een en al vakmanschap. De muziek zit strak in elkaar en er valt geen valse noot. Die professionaliteit is gelijk ook het zwakke punt van deze band. Alle nummers klinken zo perfect dat het saai wordt. Het wordt allemaal wel oprecht gebracht, maar het ontbreekt de act aan oorspronkelijkheid en imperfectie zo hier en daar zou op den duur heel welkom zijn. Verder is het gewoon ogen dicht en genieten. Het nieuwe album komt volop aan bod, dat vooral wordt gekenmerkt door rock. Maar er valt ook goed te zwijmelen vanavond, want de ballads worden niet vergeten zoals ‘Only when you’re gone’. De publiekspleasers geven niet een maar twee toegiften, waarbij ‘The kids are out on highstreet’, het prijsnummer van de nieuwe plaat bewust voor het laatst is bewaard. Conclusie: Madrugada bracht een show vol weemoed en schoonheid, maar koop vooral het nieuwe album, dan bereik je hetzelfde effect.