Maandagavond 2 mei en ik betreed om half acht de zaal van de Winston International in Amsterdam. Vanavond is het een “10 male Singer Songwriter fest” dat wordt gehouden in het vervolg van de “10 female Singer Songwriter fest”. Het is nog rustig en voordat ik neerstrijk aan een tafeltje in de hoek bestel ik een biertje aan de bar. De zaal is sfeervol ingericht met kaarsjes die op de tafels rondom het podium staan. Ken Parsons zit, met een hoed op, achter zijn harp en opent de avond met een nummer dat eigenlijk geschreven is om door een vrouw gespeeld te worden. Vervolgens gaat zijn optreden verder op gitaar. Zoals je een toespraak opent met een goede grap speelt hij als tweede nummer een komisch, lichtelijk obsceen lied. Het publiek reageert nog moeizaam op dit gezelligheidsoffensief. Bastiaan speelt 3 nummers; Wake up, Down that Road en Another road. Hij zet bij het zingen een hogere stem op wat hem goed af gaat. Zijn gitaarspel wordt gekenmerkt door strak in ritme gespeelde akkoorden. Met teksten als “how could i proof to you" en "See you going down the road" zingt Bastiaan over onbegrip maar ook met hoop in de toekomst. Eddy, die duidelijk geliefd is onder de andere singer-songwriters, staat ook in de voorronden van Mooie Noten, de singer-songwritercompetitie van de GRAP. Hij speelt zijn eerste nummer in akkoorden vol melancholie. Pakkend en overtuigend is zijn nummer Comeback. Zijn teksten zijn erg poetisch, wat ik persoonlijk wel moeilijk vind te volgen. Desondanks weet Eddy door zijn afwisseling in optreden, gitaarspel en zingen zijn publiek te overtuigen van zijn talent. Donald Kauwoh speelt als eerste vanavond op een elektrisch versterkte gitaar. Nostaligische nummers die het nachtleven en de liefde beschrijven. De man neemt zijn applaus verlegen in ontvangst. Wouter v/d Spek speelt gitaar en heeft een bassist meegenomen. Zijn nummers zijn meer gericht op gezelligheid. Zelfverzekerd staat hij op het podium waar hij een nummer over macht speelt; Man in the Mirror. Welcome in Amsterdam, is een nummer dat hij speciaal voor de touristen geschreven heeft. Hij weet het publiek succesvol tot meezingen te bewegen waardoor er een saamhorige sfeer ontstaat. Jano Jack’s stijl van spelen doet me erg denken aan nummers van Golden Earring en Bruce Springsteen. Zijn nummers klinken wat stoerder dan van de andere optredenden. Zibabu weet bij het intussen al talrijkere publiek zowel een glimlach als een serieuze blik op het gezicht te brengen, als hij in zijn nummers op komische wijze maatschappijkritiek verwerkt. Zijn goede teksten zijn, naast zijn multi-instrumentalisme, duidelijk sterke punten van deze nog jonge singer-songwriter. Zibabu blijft nog even op het podium omdat de band Nuclear Kazoo een singer-songwriter vervangt. De muziek is Iers en vrolijk. Van Arthur pak ik helaas alleen het eerste nummer mee dat lekker jazzy is. Ik sla het laatste slokje bier achterover en pak mijn jas. Daarna loop ik zelf door het nachtleven richting huis terugkijkend op een avond vol gezelligheid en veel talent. Helaas heb ik Rob Klecks niet meer kunnen zien, de laatste trein vertrok eerder dan hij het podium bekom.