Ik kwam nogal langzaam op gang zaterdag. Ik was van plan te gaan kijken bij het buitenpodium van London Calling maar liep pas rond drie uur naar buiten vanuit Amsterdam Oost. Lopend door de stad hoor je vooral veel 909-kicks in strakke vierkwartsmaat en zie je mensen die daar schijnbaar gigantisch vrolijk van worden. Gaat dat nou nooit vervelen ? Ik begrijp het nog steeds niet. Wat een verademing is het om in de buurt van Paradiso te komen en There She Goes van the La's te horen. Het is een zandbak naast Paradiso dus met een beetje fantasie is het net alsof we op het strand staan. De grote hype Whitey die zou spelen op het buitenpodium komt helaas niet, zo blijkt. En de de meeste bands heb ik al gemist. We hebben er nog twee tegoed: Do Me Bad Things en The Chalets, en die ken ik beide niet. En dat is goed want ik zie graag bands die ik nog niet ken. Do Me Bad Things blijkt topamusement te zijn ! Een Brits zootje ongeregeld; twee metal-achtige jongens met lang haar en glam-make-up, nog een dikke rossige jongen met gescheurde jeans en een omgekeerd baseballpetje, een nichterig mannetje dat na zo'n beetje elk nummer weer een andere outfit aan gaat doen, drie volslanke zangeressen in korte rokjes, nog een rossige jongen die klink alsof hij schuurpapier heeft ingeslikt...Wat the Darkness doet met de hairmetal van eind jaren tachtig doet Do Me Bad Things met glamrock, funkrock en disco van de jaren zeventig. En de britpoppers voor het podium staan met een grote grijns op het gezicht te kijken. Het is niet alleen compleet schaamteloos, het is ook nog heel erg goed ! Goede liedjes, sterke zangers. De perfecte koninginnedag-in-de-zon-band. The Chalets is daarna wel leuk en sympathiek, maar niet heel goed. Twee meiden, drie jongens. Ze doen een beetje aan de B52's denken en de afwisseling tussen de stemmen en de gitaren en keyboardgeluiden (en metalofoon) is potentieel erg leuk. Het komt er alleen niet echt overtuigend uit omdat de liedjes niet zo sterk zijn. Er zitten compositorisch weinig verrassingen in. Ik besluit dan toch nog maar een kaartje te kopen voor het avondprogramma van London Calling en daar zou ik ook geen spijt van krijgen.