In februari van dit jaar stond John Legend in Paradiso. Dikke fan als ik was, stond ik op de eerste dag van de kaartverkoop (die om tien uur begon) om half elf ‘s ochtends bij de Plato om een kaartje te halen. “Sorry, uitverkocht” kreeg ik te horen. Wat de fuck?? Hoe verkoopt die gast in minder dan een half uur Paradiso uit? Bleek dat meneer Legend in de kleine zaal was geboekt, waar amper twee honderd man in kunnen. Kaartjes voor het concert stonden in no time voor het driedubbele op verschillende veilingsites. Gekkenwerk. Waarschijnlijk om het goed te maken met alle gedupeerden van deze actie, stond John Legend afgelopen zaterdag (drie maand later) in de grote zaal van Paradiso, die hij ook in een dag wist uit te verkopen. Aanvangstijd is negen uur, en als ik om kwart over negen de zaal binnenloop, blijkt iedereen al binnen te zijn. Jemig, deze gast heeft fans! De dj draait een goede selectie oude soul klassiekers, die de stemming er goed in brengen. Om ongeveer tien uur komen de bandleden het podium op. Meegekomen zijn twee achtergrond zangeressen, een drummer, keyboards, twee gitaristen en een dj. Na een kleine warm-up komt John Legend onder luid gejuich de bühne op en neemt plaats achter de vleugel. In eerste instantie volgt Legend precies de tracklist van de cd “Get Lifted” , hij begint netjes met de intro van het album en gaat daarna verder met het tweede nummer, “Get lifted”. De geluidsman moet nog even doorkrijgen hoe hij het allemaal het beste kan afstellen, want de boel lijkt elkaar soms een beetje te overstemmen. De rest van het concert klonk het allemaal prima. Het eerste nummer waarmee de zanger me echt weet te overtuigen van zijn podiumkunsten is “She don’t have to know”. Hij lijkt moeiteloos de cd versie van het nummer te overtreffen met zijn stem. Helaas houdt de band op instrumentaal gebied er juist strikt aan vast. En dat is ook mijn enige puntje van kritiek op de avond: waarom wordt er zo weinig toegevoegd op muzikaal gebied als je oneindige mogelijkheden hebt om lekker te improviseren? Het is toch altijd spannend om een bekende track in een nieuw jasje te steken. “She don’t have to know” wordt snel opgevolgd door de hitsingle “Used to love you”. Mijn verwachting was dat deze track, geproduceerd door Kanye West tot op het laatst bewaard zou worden, maar het spreekt voor de man dat hij niet alleen leunt op zijn popsucces. Zeer vermakelijk is het blokje nummers van andere artiesten waar Legend aan heeft meegewerkt. Zo heeft hij bijvoorbeeld “All falls down” van Kanye gedaan en was hij de stem achter Alicia Keys op “You don’t know my name”. Uitblinker hier is de track met Slum Village “Selfish” waar John een geheel eigen nummer van heeft gemaakt. Herinner ik me opeens nog een klein dingetje wat me irriteerde, en dat was de dj. Zo ongeveer vijf of zes jaar terug was het opeens de trend voor hiphop artiesten om op te treden met een band. Deze trend werd vooral gezet door Common (Like water for chocolate) en Mos Def (Black on both sides) en natuurlijk de Roots. Nu kan ik inzien dat het voor een rapper een soort van natuurlijk gevolg is dat als de muziek gespeeld wordt door een band, de dj ook een plaatsje krijgt. Maar voor een soul-zingende pianist lijkt het sterk op conformisme om een dj er bij te halen. Het voegt niks toe om te gaan scratchen over gezongen refreintjes, het is eerder irritant. Nou ok, twee puntjes van kritiek op een verder geheel fantastisch optreden. Legend is een artiest van het kaliber D’Angelo of Maxwell, en wil dat laten blijken. Ruim anderhalf uur duurt de show, inclusief toegift van drie nummers.