Balancerend op één been hupt Jonathan Donahue over het podium. Als een profeet met grootse theatrale gebaren dirigeert hij zijn Mercury Rev. Grote aantallen grijze koppen met hier en daar een jonkie knikken genietend mee op alles wat de band ten gehore brengt, en dat zijn veel nummers van de laatste vrucht, The Secret Migration. Zo komen onder andere In The Wilderness, Down Poured The Heavens en Diamonds voorbij. Het ene moment klinken de mannen grotesk en psychedelisch, het andere moment brengen ze de kleine ingetogen pianoliedjes. Alles met een stralende Donahue als groot theatraal middelpunt. In Tides of the Moon (van het album All Is Dream) wappert hij met zijn armen, al ware hij een adelaar, waarin zijn fysieke bewegingen sterk worden aangedikt door het felle licht dat achter hem schijnt, and you fly in the face of the sun. Ondertussen worden achter de band op het grote scherm teksten laten zien van dichters, kunstenaars en andere makers van wijsheden. Bijvoorbeeld: "The universe begins to look more like a great thought than a great machine."(Sir James Jeans, Engelse wiskundige en astronoom). Of "Love is a strong force, but compassion is the strongest." De teksten lopen maar door op het gigantische scherm, terwijl de band speelt krijgt de bezoeker wat onderwerpen om over na te denken. Het is ook vrijwel de enige manier waarop Mercury Rev communiceert met haar bezoekers, want tussen de nummers door vallen weinig woorden. Precies 1 keer richt Donahue zich tot het publiek met de vraag om stilte bij de rustige nummers en de zaal reageert voorbeeldig. Toch is niet alles wat de mannen doen even goed, want zo draait er bij een aantal nummer overduidelijk een tape mee, zo horen we een theremin waar er nergens één te zien is en lijken er stukken zang mee te draaien. Dat lijkt allemaal niet uit te maken voor het enthousiaste publiek dat de band drie keer laat terugkomen. Paradiso klapt zijn handen kapot en Mercury Rev straalt.