Ruim negen jaar geleden zag ik NRA voor het eerst optreden. Tussen die show in de Arnhemse Goudvishal en de show van vanavond is weinig veranderd. Zanger Aziz merkt wel terecht op dat ze al een tijdje meegaan en dat de oudere broers en zussen van het jonge publiek de band waarschijnlijk nog wel uit het verleden kennen. Het publiek dat vanavond voor Flogging Molly is gekomen, is inderdaad behoorlijk jong. Toch weet NRA het publiek met gemak te bespelen, hoewel duidelijk is dat de meeste pas echt los willen gaan bij de Ierse folkpunk van de hoofdact. De set van NRA is veelzijdig, beginnend met een stukje instrumentale punk, waarna de mooi in het pak gehesen Aziz aanzet voor een half uurtje goed gezongen en uitgebalanceerde punk. Ze lijken zich op sommige momenten voor het jonge publiek niet helemaal op hun plaats te voelen. Er valt een enkel steekje, maar zoals Aziz stelt: ‘we hebben met minder goede songs voor een groter publiek gespeeld.’ Zo speelde op verzoek van de Beastie Boys speelde NRA enkele jaren geleden in de Rai op het Tibetan Freedom Festival. Daar leek het podium wel heel groot en maakte ze een minder goede indruk op mij dan andere malen. Vanavond is dat geen enkel probleem. Het podium van de Melkweg is redelijk van formaat, maar doordat het drumstel van Feaver voor dat van die van Flogging Molly was geplaatst was er ook niet heel veel bewegingsruimte over voor de bandleden om zelf heen en weer te springen. Dat verhinderde echter geen van de vier mannen op het podium stil te staan. Het energieke concert eindigt dan ook met een jochie uit het publiek dat gitaar mag spelen, terwijl NRA’s gitarist Orange eerst de vocalen overneemt en daarna mee gaat drummer met drummer Feaver. In de tussentijd speelt bassist Gwynn strak door en springt Aziz voor de zoveelste keer van de ene kant van het podium naar het andere, nonchalant slingerend met zijn microfoonsnoer. Voor even is NRA terug bij waar het begon, niet alleen in hun eigen stad, maar ook met de muziek uit het begin. Want in plaats van klakkeloos bad religion na te spelen, weet NRA zich al jaren van andere Nederlandse punkbands te onderscheiden. NRA haalt de mosterd eerder bij bands als Hüsker Dü, Angry Samoans, Ramones en Jawbreaker, en hoewel het jonge publiek deze invloeden misschien niet eens zal merken, heeft NRA zeker indruk op hen gemaakt. En dan is het tijd voor Flogging Molly, die naar aanleiding van hun laatste cd Within a mile from home op tour zijn, Voor NRA is die tekst letterlijk te nemen. De Ieren van Flogging Molly zijn verder van huis, maar voelen zich als altijd thuis op het podium. Deze hardere versie van The Pogues maakt het feest af, waarbij alleen opvalt dat er na een half uur soundchecken nog steeds minder goed geluid is als bij het voorprogramma. Blijft vreemd waarom bepaalde bands al hun instrumenten al klaar hebben staan en er vervolgens na een extra check toch nog geen goed geluid geproduceerd kan worden…