De sheriff had aan het begin van het optreden nog wel gewaarschuwd. We konden maar beter weggaan. Want dit was niet goed voor ons. Niet dat iemand daar op zat te wachten. In de lang niet uitverkochte Melkweg wisten de meeste bezoekers wel wat ze te wachten stond. Zo vaak zie je geen cowboyhoeden in het publiek. De prairies van Amsterdam zijn een goed bewaard geheim. Net zoals de southern rock in Canada. In alles deed the White Cowbell Oklahoma alsof ze uit het Zuiden van de Verenigde Staten komen. Dus daar hoorden ook de streams of whiskey bij. Of semi-religieuze onzin. In vergelijking met het concert begin mei in Paradiso lag de nadruk nu meer op de muziek en minder op de show. Helaas moesten we het nu doen zonder de “penisslide” (één van de gitaristen steekt zijn penis in een whiskeyfles en gaat er slide mee spelen). Maar er bleef genoeg over. Zoals de regelmatig opdravende (uiteindelijk topless) showgirls, die het publiek voorzagen van lingerie en whiskey. Of de sheriff met zijn slijptol. Maar uiteindelijk was het toch de muziek van deze maffe Canadezen, die het hem deed. Southern rock vermengd met hardrock en punk. Voor vernieuwing hoef je niet bij hen te zijn. Maar wat is het lekker. Hun cd “Cencerro blanco” zal weer zeer regelmatig in mijn cd-speler te vinden zijn, in afwachting van nieuw werk en nieuwe concerten.