Het was weer zien en gezien worden afgelopen woensdag in Paradiso. Een groot deel van de Amsterdamse muziekscène was getuige van de officiële cd-presentatie van Coparck. Het publiek moest zijn weg vinden tussen onder anderen Electropopper Bastian, gitaarheld Peter Visser, rockgod Tjeerd Bomhof, vele journalisten, wat medewerkers van het popinstituut en een enkele subjectivist. Toch had Coparck niet alleen bekenden op de been weten te brengen. De grote zaal was bovenverwachting goed gevuld en dat lukt niet alleen met vrienden en bekenden. Het is toch zo’n drie jaar stil geweest rondom Coparck. Maar blijkbaar is het publiek de band nog niet vergeten. En dat is maar goed ook. De Amsterdammers gaven een ijzersterk optreden. De vier leden hadden zich naast elkaar op het podium van Paradiso opgesteld. Zodoende was er ruimte om het grote scherm naar beneden te laten. Daarop werden de beelden geprojecteerd van twee tekenaars die achterin de zaal live de muziek van getekende beelden voorzagen. Een leuk extra’tje dat Coparck een aantal jaar geleden in de bovenzaal van de poptempel ook al eens toepaste. Heerlijk om Maurits de Lange weer zittend achter zijn toetsen heen en weer te zien schudden en springen, met open mond te zien headbangen als hij weer eens een prachtige solo speelt. Leuk om zanger/gitarist Odilo Girod weer eens op het podium aan het werk te zien en bassist Rik Hansen de lekkerste jazzy basloopjes uit zijn staande elektrische bas te zien toveren. De nieuwe drummer Marcel van As bewijst met zijn groovy spel zijn meerwaarde. En als extra traktatie zong Bauer-zangers Sonja van Hamel twee liedjes mee (Lazy days en Insert Space). Maar het mooiste waren toch gewoon de nieuwe nummers, die hier –het korte optreden bij club3voor12 van vorige week uitgezonderd– voor het eerst live ten gehore werden gebracht. De fonkelende diamantjes van de plaat Few Chances Come Once In A Lifetime bleken ook live huizenhoog overeind staan. Coparck is er dan ook in geslaagd om 13 prachtige popsongs te maken waar in elk nummer meerdere briljante ideeën met elkaar worden gecombineerd. Elk nummer heeft minimaal drie wendingen waarna een nog aangrijpender stuk volgt dan dat daarvoor al te horen was. Of het nu de mantra-achtige teksten zijn, de prachtige melodieën, de extra sample-lagen of de opzwepende toetsenpartijen zijn, de nummers grijpen je vrijwel zonder uitzondering naar je keel. Ook live blijkt dit het geval. Gelukkig speelt de band ook nog drie oude nummers, Insert Space en in de toegift Filling Holes en Into Routine. Niet toevallig, want dit zijn toch wel de drie van de vier beste nummers van hun eerste plaat Birds Happyness & Still Not Worried. Valt er dan helemaal niets kritisch te zeggen? Jawel. Odilo moet oppassen dat zijn manier van zingen geen maniertje wordt. In plaats van de woorden met kracht te zingen, laat hij te veel lucht ontsnappen, waardoor hij op een wat hijgerige manier zingt. Dat gaat na een paar nummers storen. Hij moet dus iets meer power in zijn stem leggen. Maar afgezien daarvan was de revanche van Coparck zoet en smaakte die verrukkelijk. De grote opkomst van het publiek geeft vertrouwen. Nu hopen dat de band niet weer met zulke grote tegenslagen wordt geconfronteerd als enkele jaren geleden. Als die uitblijven staat niets een grote toekomst nog in de weg. Voor wie het optreden gemist heeft, vanaf zaterdag is het via breedband te zien op Fabchannel.