Voorop het podium: klein drumstelletje, uitgekleed tot de basis, daarachter grote basversterker, twee gitaarversterkers en een niet nader definieerbaar torentje van kistjes en draadjes wat na opkomst van de heer die het bediende een kakofonie aan wind-, piep-, kraak- en krijsgeluiden bleek te produceren. Na een soundscape van een minuut of drie kwam de rest van de band om ons via een kyuss-achtige stonerriff te trakteren op een tien minuten durende voortrazende buldozergroove. Geen trage stonerrock, dit was zweten voor die gasten! Effe ademhalen en een vriendelijke groet van De Grote Vriendelijke Gitarist met Baard in ontvangst nemen (hij vond de zaal zo mooi), en hup, daar gaat-ie weer. Bam, kledder, piep, gier, fuzz, ronk, meer ronk en nog meer klabam. Ze hebben het naar hun zin, podiumgeluid op 10, kei en keihard slaan, beetje schreeuwen soms, en simultaan bewegen op de ellenlange grooves. MC5 en blue cheer in een monster magnet-jasje. Af en toe verloren ze zich een beetje in de jams, maar de muur van geluid was te overweldigend om daar over te zeuren. Dubbele solo's, nog meer ontspoorde drums en geluiden van Saturnus uit de kistjes op het podium. Dit klonk niet als een alledaags bandje en dit zal je ook niet heel veel tegenkomen jammer genoeg. Nog even een glimlach naar Daan en Björn van zZz, space cadets bij uitstek. Zij genoten zichtbaar van de echo's en soundscapes. "Gaaf! Ik wil in zo'n band drummen", aldus Björn. Jammer dat ze maar drie kwartier mochten trippen en jammer ook dat onze Grote Vriendelijke Gitarist niet langer van ons vaderlandsch trots dat Paradiso heet mocht genieten. Want dat was toch een behoorlijke domper. De laaste slag en de drummer liep meteen met een stuk drumstel van het podium af. Afgelopen en uit. Kleine teleurstelling, want de band had van mij nog wel drie kwartier mogen blazen. Maar ja, Paradiso boekt regelmatig dubbele concerten op één avond, en dat betekent vaak halve concerten. Ik werd er niet vrolijk van, want de kwelirige zang van Emmet Tinly en zijn oorverdovend saai en halfzacht singersongfuckfolkgitaarspel maakte me zeer mistroostig. Schril contrast met de meer geïnspireerde comets on fire. Hij was het voorprogramma van de American Music Club, die goed speelden overigens (jaja, ik heb het nog uitgehouden na die kerel, en nu geen woord meer over hem!). Paradiso zou toch eens beter moeten nadenken over de programmering op zo'n avond. Het waren twee aparte concerten, ik weet het, ik had ook weg kunnen gaan, ik had niet voor de AMC betaald, noch voor hun troubadour op zelfmoordtoer, ik had gewoon moeten gaan. Maar door drie bands in zo'n avond te proppen voel ik me toch enigszins besodemieterd als onze vriendelijke noisevrienden niet op zijn minst dezelfde tijd krijgen als het kermende voorprogrammaatje! Ik heb nog bij 3 nummers troost gezocht bij de AMC, het heeft een beetje geholpen, ze waren goed, de zang gaat door merg en been, het heeft soul, het is een goede band. Maar ik had toch liever drie uur spaceherrie gehoord. Ze waren het zeker waard geweest.