Enigszins beschaamd moet ik bekennen nog nooit in Pakhuis Wilhelmina te zijn geweest, tot vanavond. Maar daarvoor moet ik nog wel even zoeken naar het Pakhuis, want dat blijkt niet gemakkelijk te zijn. Panama is geen probleem, maar dan? Gelukkig biedt Joris Gillet van het onvolprezen Stereo weblog niet alleen digitaal zijn kennis aan. Hij loopt met mij mee naar de ingang. Vooraf was er al wat onduidelijkheid over de aanvangstijd. Zodoende staan we in een vrijwel lege en verlichte zaal, waar de David Gilmour Girls nog staan te soundchecken. Genoeg tijd om de zaal eens goed te bekijken, en te constateren dat dit een erg goede plek is om leuke dingen te organiseren. Het interieur heeft wel wat weg van een jeugdcentrum, met zijn flipperkasten, kluisjes voor de jassen, en een voetbaltafel. Twee mensen om mee te tafelvoetballen tot de David Gilmour Girls beginnen zijn dan ook zo gevonden. Ondertussen druppelt er langzaam publiek binnen. De eerste plaatjes worden opgezet door een van de dj’s, en tegen middernacht stappen de David Gilmour Girls eindelijk het podium op. Na het debacle van Noorderslag (de band kon maar vijf minuten spelen door technische problemen) kan het duo zich vanavond voor het thuispubliek revancheren. Dat doet het in een korte set, waarin de lang uitgesponnen soundscapes ervoor zorgen dat de liedjes in elkaar overlopen. De set mag dan wel kort zijn, maar is wel bezwerend. Een ruigere Pink Floyd (wat wil je met zo’n naam als DGG) met de nodige electro-knetters en bliepjes, waar de toehoorders steeds dieper in gezogen worden. Wanneer het optreden toch ietwat plotseling afgelopen is, schrikken mensen even op uit de trance waarin ze verkeerd zijn. Vervolgens is het wachten op Comtron, die uit Antwerpen moet komen. Ondertussen zet Sturmey Archer nog eens wat plaatjes op, totdat Bas Bron met zijn drummer binnen komt. Snel het podium op, en spelen met die hap. Het maakt eigenlijk niet zoveel uit of hij onder de naam Bastian, Comtron of Seymour Bits optreedt: het swingt altijd als een tiet. Dat doet het nu ook, waardoor de nagenoeg volle zaal genoeg reden heeft om met de voetjes van de vloer te gaan. Ondertussen heeft Bas een draagbaar jaren ’80 keyboard om zijn nek gehangen en brengen hij en zijn drummer ook dit optreden tot een swingend hoogtepunt. En dan maakt het niet eens meer zoveel uit wat er van band komt en wat er live gespeeld is. Bas brengt electrofunk van het betere soort. Kid Goesting, netjes in het pak en zoals altijd voorzien van een fikse bolknak, neemt nu plaats achter de draaitafels. Hij zet het feestje nog even door met sterke dansplaten van Kylie, LCD Soundsystem en !!!. Het mixen kan beter, maar daarbij moet worden gezegd dat het lijkt alsof hij last ondervindt van de apparatuur. De platen slaan geregeld over. Niet dat het de dansende mensen iets kan schelen, overigens. Die balen dat om half vier de bar al dicht gaat, waarna de tent om vier uur dichtgaat. Dat is gelijk een van de weinige minpunten van deze zaal. De eerste kennismaking is een goede, en met Wilhelmina heeft Amsterdam er een zeer leuk podium bij waar de openingstijden hopelijk wat opgerekt kunnen worden. Zeker als het plaats biedt aan zo’n geslaagde lanceringsavond.