Steve Wynn & the Miracle three gaven afgelopen woensdag een aftershow in Club 3voor12, nadat eerder die avond al in het Utrechtse Ekko was gespeeld. Vanavond (vrijdag 2 december) treedt de band redelijk vroeg in de avond in de bovenzaal van Paradiso aan, omdat in dezelfde zaal enkele uren later nog een ander optreden geprogrammeerd staat. Kaarten zijn vanavond zowel voor Wynn als voor Heavy Trash geldig. Dat is een prettige bijkomstigheid voor liefhebbers van echte rock n’ roll. Steve Wynn is dus als eerste aan de beurt, en net als in Club 3voor12 is het ook nu niet schokkend of vernieuwend, maar wederom een show vol overgave. Hij geeft met zijn begeleiders een heerlijke no nonsense performance. Een dergelijke aanpak valt een klein uur later ook bij Heavy Trash te verwachten. Weliswaar aangekondigd als “The Now Sound of Rock-A-Billy!” is het merendeel van het publiek toch voornamelijk vanwege de naam Jon Spencer gekomen. De blues is ingewisseld voor rock-a-billy, en het ruige halflange haar heeft plaatsgemaakt voor een korter kapsel met vetkuif. Muzikaal is het verschil met The Blues Explosion duidelijk, maar ook met deze band stapt Spencer met gemak over naar andere stijlen. Soul, gospel, hiphop en zelfs Pink Floyd invloeden komen voorbij, om vervolgens in de toegift net zo makkelijk een cover van surf-grootheid Link Wray te spelen. Doordat Verta-Ray de elektrische gitaar vanavond voor zijn rekening neemt, speelt Spencer voor de verandering akoestische slaggitaar. Een kleine verandering op het podium, maar in zijn performance is Jon Spencer nog steeds hetzelfde. Waar hij bij zijn oude sideproject Boss Hog de hoofdrol aan een ander overliet, geniet hij er duidelijk van in deze band wel op de voorgrond te treden. Meer nog dan bij het volledig op elkaar ingespeelde Blues Explosion, leidt Spencer de rest van de leden van Heavy Trash. Zijn maatje Matt Verta-Ray speelt met gemak mee, maar de contrabassist en drummer volgen duidelijk zijn instructies. In tegenstelling tot de Blues Explosion is er zelfs een setlist, maar verder bepaalt Spencer de show. De andere muzikanten worden in toom gehouden als de zanger predikt, waarbij beter dan ooit de vergelijking met Nick Cave zichtbaar is. Vooral als hij met twee vingers de lucht in wijst en zijn verhaal over de pijn van verloren liefde aan het publiek voorlegt, om zich vervolgens letterlijk op het podium te storten. Nog steeds niet omdat dat zo hoort volgens het rock and roll concept, maar omdat hij er net als vroeger volledig in opgaat.