Als wij om half zeven de oude zaal van de Melkweg binnen lopen is deze (op een paar groepjes zenuwachtig om zich heen kijkende muzikanten na) leeg. Op de aankondiging stond dat de avond eigenlijk al begonnen had moeten zijn, maar te laat beginnen schijnt iets AMP-achtigs te zijn en er is dan ook niemand die zich daar druk om lijkt te maken. Gelukkig begint het publiek binnen te stromen als de eerste band The Junes begint. Het zijn jonge jongens waarbij de wedstrijdzenuwen in het begin duidelijk zichtbaar zijn. Dat verandert echter snel. In mum van tijd gaan ze helemaal op in hun muziek (“alternatieve rock met een knipoog naar het grote publiek” zoals ze die later omschreven). De zanger is een vrolijke jongen Het verbaast me niets dat hij een riem van Engeland om heeft. Het is echt een hip engels type: hoofd, kleding, kapsel…..past helemaal. Of hij ook echt uit Engeland komt ben ik vergeten te vragen, maar het zou zomaar kunnen. De rest van de bandleden zijn gewone kaaskoppen, maar dat geeft niets. Ze geven een show alsof ze een bekende buitenlandse act zijn en al jaren op het podium staan. Het ligt ook absoluut niet aan the Junes dat het publiek niet danst (iets dat overigens weinig gebeurde deze avond). Ik heb vooral genoten van de 3 stemmige zang en het nummer ‘driving me crazy’. Daarna tijd voor iets anders: In Advance. Volgens mij kreeg de halve zaal een hartverzakking toen deze band begon. Wat een geschreeuw en gekraak! Gelukkig bleek dat het gekraak niet bij de muziek hoorde, maar lag aan een keyboard met kuren. Dit werd snel opgelost door deze te vervangen door het keyboard van the Junes en In Advance kon weer verder. Rare band: zowel tussen de nummers als middenin veel afwisseling in muziekstijlen. Zo kon het in een nummer van singer-songwriter naar metal gaan en weer terug naar blues. Origineel dat misschien wel, maar ik vond het eigenlijk allemaal heel verwarrend. Singer-songwriter duo Janne en Arien vormen nu samen met drummer Maarten, toetsenist Dirk en contrabassist Mikko de band Room Eleven en daarmee de derde act van vanavond. De zangeres heeft een lieve lach en een mooie stem. Ze lijkt af en toe een beetje verlegen, maar dat is juist wel schattig. Toch heeft Room Eleven moeite om de aandacht van het publiek te houden. Misschien is het meer een band voor een cafe (of voor in de auto). De muziek zelf is jazzy, mooi en gevoelig. Ik kreeg er zelfs een beetje een vakantiegevoel van. Daarna Gentlemen. Bij zo’n naam had ik verwacht dat de bandleden in pak zouden optreden, maar dit was niet het geval. Ze zagen er eigenlijk heel gewoontjes uit en maakte niet zulke originele rockmuziek (wel goed gespeeld). Vooral de intro’s kwamen allemaal erg bekent voor. De zanger voelde zich duidelijk verbonden met de microfoon, hij verdween bijna in z’n mond! Leuk was wel om te zien dat de band duidelijk lol had en helemaal uit z’n dak ging. En zelfs het publiek bewoog (oké, wel alleen het hoofd). De vijfde deelnemers van vanavond: Britpopband Deluxe. Hee, eindelijk geen toetsenist! Goede zanger. De microfoon staat wel een beetje hoog, maar misschien hoort dit wel bij het image (welke dat is, is dan wel de vraag natuurlijk..) Deluxe is typisch zo’n band die zich eigenlijk niet meer hoeft te bewijzen qua muziek. Goede muziekanten, het mag alleen wel iets overtuigender gespeeld worden. Het draait teveel alleen nog om de muziek, een beetje meer show zou leuk zijn. De drummer heeft een t-shirt aan met levensgroot ego-boost erop, en oké, die verdient hij ook: hij drumt fantastisch. Als laatste: Unreleased. Deze band is opgericht om mee te kunnen doen aan the Battle of the Bands. De zangeres had zich ingeschreven en toen bleek dat ze een band daarvoor nodig had heeft ze wat vrienden gevraagd mee te spelen. Unreleased heeft grootse plannen: Pinkpop, Lowlands….. Om dat te bereiken moet er nog wel het een en ander gebeuren. De show die de band geeft is welliswaar verpletterend, maar komt een beetje gemaakt over. Het is alsof alles van tevoren uitgebreid voor de spiegel is geoefend. De nummers zelf zijn energiek en worden ondanks het gespring en geren van de bandleden vrij goed gespeeld. Het heeft allemaal wel een beetje een groot ‘daar gaan we weer' gehalte. Elk nummer is even druk en de zangeres blijft maar met haar hoofd en billen schudden. Als je bedenkt dat dit het derde optreden van de band is, is het erg goed, maar iets minder ego zou niet misstaan. Helaas moet ik na dit optreden als speer naar mijn werk en kan ik de prijsuitreiking niet zien. Later bleek dat de eerste plek voor the Junes was, de tweede voor Room Eleven en Deluxe ging met de derde prijs naar huis. Door de eerste plaats kregen the Junes 500 euro te besteden bij muziekwinkel Dijkman,opnametijd in studio ijland, duplicatie 250 cd's en korting in drukwerk bij de Woeste vis. Na de prijsuitreiking speelden er nog drie bands: D2D (winnaar Battle of the Bands 2004) Redbrick VCR en Wira Sasha. Jammer dat ik niet kon blijven, het was een leuke avond en waarschijnlijk is dat ook zo gebleven.