Je moet er van houden. Singer-songwriters. Het woord alleen al roept associaties op met Jan Douwe Kroeske en lamlendige zondagmiddagen. Vanavond treden in Volta maar liefst vijf singer-songwriters aan; van Druenen, Kim, Arthur, Kirsten en Rick Treffers (blijkbaar de enige met een achternaam en een voornaam) en het vooroordeel wordt niet geheel weggenomen. Ze zijn alle vijf getalenteerd (de ene wat meer dan de ander) maar de vonk wil maar niet overspringen. van Druenen, winnaar van de Bronzen Buurvrouw 2004, opent de avond met liedjes die behoedzaam langs alle gebaande paden gaan en nergens verrassen en zet daarmee de toon voor de rest van de avond. Rick Treffers, van de band Mist waarin Arthur gitaar speelt, treedt op als presentator deze avond en valt in voor Ndromeda (die wel op de flyer stond maar niet optrad) Hij speelt vooral nieuw werk, laverend tussen melodrama en voorspelbaarheid. Arthur is eigenlijk het grootste talent vanavond, hoewel het Jeff Buckley-epigonisme nog steeds gevaarlijk op de loer ligt. Maar Happy Hangover blijft een perfect liedje. Kim en Kirsten zijn allebei mooi en kunnen prachtig zingen en respectievelijk piano en gitaar-spelen, maar hun liedjes zijn saai en beschrijven een wereld die in en in burgelijk is. Met een keurig ingestudeerd amerikaans accent ook nog. Ik moest terugdenken aan een concert dat ik ooit zag van Adam Green in de bovenzaal van Paradiso. Een raar gebogen staand joch met een slechtzittend jasje en een stem die ergens tussen Scott Walker en Kermit de Kikker in ligt. En liedjes die gaan over meisjes zonder benen neuken. Dat is ook een singer-songwriter. Een Amsterdamse Adam Green had de avond wat mij betreft kunnen redden.