Eindelijk heeft Voicst dan toch een plaat uit, met de vreemde titel ’11-11’. Lang was er naar uitgekeken, en de vorig jaar verschenen EP ‘Eat the evidence’ smaakte ook al naar meer. Want de knallende optredens smaakten vooral naar meer. Veel meer. En zo toog de band naar New York om met Eli Janney, een producer die een groeiende reputatie heeft, het debuut op te nemen. En dat heeft blijkbaar een aardige duit gekost. Als het ter sprake komt in het interview in Club 3voor12 worden er grapjes gemaakt over het het rondgaan van een hoge hoed voor bijdragen aan de kosten van de opnamen. Maar toch klinkt er een beetje twijfel door in de stem van Tjeerd, wanneer presentator Jaap Boots aan Tjeerd vraagt of hij tevreden is met het resultaat. De twijfel is opvallend. Even later geeft Tjeerd ook blijk van enige irritaties die er tijdens het opneemproces waren, want Janney kon af en toe wel een beetje zeiken. Waren de perfectionisten van Voicst eindelijk eens een keer tevreden, was Eli het nog niet. En hoe Eli het dan wel wilde? Dat is niet alleen op de plaat te horen, maar liet de band ook live horen in Club 3voor12. De band speelde al een paar keer eerder in de VPRO-studio, maar vanavond gold als de officieuze albumpresentatie voor een groter publiek. Er werd gelijk afgetrapt met twee oude bekenden van de EP: ‘Whatever you want from life’ en ‘We are on a chemical push’. Opvallend was dat het zo heerlijk gruizende gitaargeluid van Tjeerd verdwenen was. Het geheel was eens stuk gepolijster dan het Voicst van voor ‘11-11’. Van het gebruik van elektronica was Voicst al niet vies, maar dit is nu wat meer naar de voorgrond gekomen. Een goede ontwikkeling, die duidelijk wat toevoegt aan de muziek van de band. Tevens geeft het Voicst een duidelijker eigen gezicht. Daardoor moeten Sven, Joppe en Tjeerd (de taken worden netjes verdeeld) af en toe even aan wat knopjes draaien, om er vervolgens vol overgave weer tegenaan te gaan in ‘You look like coffee’ en ‘Detail 2003’. De band gaat er bijna weer ouderwets tegenaan, en de versterkers staan weer gevaarlijk te wiebelen. Maar het heeft toch wat minder ‘sturm und drang’ dan het voorheen had, door de mindere slagkracht van de gitaarpartijen. Het blijft jammer dat dat gruizige, stekelige gitaargeluid van Voicst verdwenen is. Of dat de schuld van Janney is, is de vraag. Maar het maakt wel nieuwsgierig naar een eventuele samenwerking met een producer die met Gem en Caesar al eerder bewees een gitaar als een cactus te kunnen laten klinken: Frans Hagenaars. Bovendien heeft Voicst genoeg eigen geluid om voor het typische Excelsiorgeluid te waken.