Niet alleen op televisie wordt de argeloze kijker kapot gegooid met terugblikken naar de oh zo funky jaren zeventig en de lekker foute jaren tachtig; nee, ook de gemiddelde radiozender heeft “retro” tegenwoordig als credo. Tegenwoordig worden de hits van de jaren negentig zelfs al als goud-van-oud bestempeld, en gevreesd mag worden dat de tijd ons zelfs ooit eens zal inhalen, gezien het tempo waarop een decennium alweer een comeback maakt. Wanneer nog een stap verder wordt gezet en naar het nieuwe muziekaanbod wordt gekeken, dan zien we dat tegenwoordig de eighties ook hierin stevig vertegenwoordigd zijn, met bands als Radio4, Franz Ferdinand, The Faint The Killers en Dogs Die in Hot Cars. Richten deze bands zich (enigszins kort door de bocht gesteld) meer op new wave, het is slechts wachten op het moment dat de eerste glamrockers met blonde permanentjes en strakke spandex broeken zich ook aan het firmament aandienen. In Café The End stond op zondagavond de Amsterdamse band Ground Control geprogrammeerd die, naar goed voorbeeld van Eddie van Halen en zijn mannen, melodieuze zang en lange, uitgesponnen gitaarsolo’s als belangrijkste handelsmerk heeft. Helaas geen lange haren en strakke broeken bij deze band, en de, bij dit soort muziek onmisbare, rockshow bleef ook achterwege. Nu was The End dan ook zeer matig gevuld deze zondag, waardoor het voor de band eigenlijk ook onmogelijk was om een degelijke rock act neer te zetten. De twaalf man en paardenkop die aanwezig waren zaten gegroepeerd aan de zijkant van het café aan de bar op een comfortabele kruk aan een biertje te slurpen. Wat eigenlijk wel raar was omdat dit het debuut van deze Amsterdamse band was. Een enthousiaste vrienden- en familiekring is dan toch het minste wat verwacht mag worden. Zanger Robert Bosscher deed gedurende het gehele optreden zijn uiterste best om het publiek nog een beetje mee te krijgen, maar het bleek vechten tegen de bierkaai. Muzikaal gezien haalde de band echter een zeer hoog niveau, en vooral het gitaarwerk van Jurgen Burdorf viel hierbij erg op. Zijn strakke riffs en splijtende solo's hadden zoals het hoort een voorname positie in de arrangementen. Af en toe een duik op de knieën had het geheel helemaal afgemaakt. Het baswerk liet nog wel eens wat te wensen over, maar dat bleek te komen doordat bassist Eric hartgers pas sinds kort de contrabas heeft ingeruild voor een elektrische bas. De meeste nummers waren erg sterk, waarbij vooral Burning Up en Got Me Running opvielen. Zeer pakkende en catchy rock nummers die zich meteen in het hoofd nestelden. Hiermee bewees Ground Control toch boven een gemiddeld rockbandje uit te kunnen stijgen. Met een flinke injectie show en venijn, en daarnaast een publiek dat ook daadwerkelijk voor een pot rock komt, heeft Ground Control het in zich om meer van zich te laten spreken. Muzikaal klopt het aan alle kanten, nu moeten ze het nog weten te brengen.