Interpol staat bekend om hun altijd ultrastrakke image. Zowel hun pakken, performance, en hun muziek. Geen tierelantijnen maar stijl en kwaliteit. Meestal spelen ze niet langer dan een uur en als ze een toegift geven mag je van geluk spreken. Afgelopen maandag stonden ze in een uitverkocht Paradiso en het publiek mocht absoluut van geluk spreken. Een half uur later dan gepland (wat dan eigenlijk weer tegen hun image ingaat) betreden de mannen, uiteraard strak in pak, het podium. Ze starten meteen met ‘No exit’ dat ook het eerste nummer van hun nieuwe plaat ‘Antics’ is. Een imposante lichtshow schijnt fel de zaal in en zorgde voor een mysterieus effect. Hoewel Interpol altijd superstrak speelt en geen noot laat vallen, waren ze nu echter 300% losser dan normaal. De bassist bewandelt het hele podium, de gitarist springt heen en weer en ook de zanger laat zich redelijk gaan. Iemand uit het publiek wijst me waar dit aan te danken is: ‘Die zanger is vet stoned!’ En na er op te letten leek dit inderdaad sterk het geval. Maar het optreden was er zeker niet minder om, integendeel. Met hun zware sound weten ze de zaal in trance te spelen en te laten zweven. Aan intermezzo’s doet Interpol nauwelijks. Als vocalist Paul Banks een poging waagt te praten met het publiek, zegt hij dat de balkonnetjes van Paradiso hem doen denken aan New Orleans. Hij krijgt alleen nauwelijks respons aangezien die balkonnetjes voor het publiek nou eenmaal typisch Paradiso zijn. Dan besluit hij de muziek maar voor zich te laten spreken en daar is dan ook niets mis mee. De nummers volgden elkaar naadloos op en ook de timing van de spotlights was perfect. Bij het nummer PDA laat Interpol middenin het nummer een lange stilte vallen. Het publiek gilt en applaudiseert luid maar weet dat het nog niet over is. Na ongeveer een halve minuut zet gitarist Daniël Kessler zijn gitaar weer in en knallen ze nog even verder. Wel een uur en een kwartier speelt Interpol de sterren van de hemel. Zowel de oude als nieuwe nummers sloegen aan hoewel hun selectie niet helemaal top was. Hun mooiste nummers als ‘Stella’ en de bonustrack ‘Song Seven’ lieten ze helaas achterwege. Het publiek smeekte Interpol dan ook regelmatig tussen de nummers door: ‘Steeeeellaaaa!’. Wel werden we getrakteerd op een toegift van maar liefst twee nummers met als laatste het duistere nummer ‘Leif Erikson’ dat iedereen kippenvel weet te bezorgen. Het was al het zweten in elkaars oksels en het nat worden van bier door het dringende publiek meer dan waard.