Min Taka’s zwerftocht: ‘Het is een emotionele achtbaan’ Min Taka’s zwerftocht: ‘Het is een emotionele achtbaan’

‘Ik ben erg dramatisch’, zegt Yasemin Koyuncu lachend over haar muziek. ‘Ik hou er heel erg van om hele grote, theatrale uitbarstingen af te wisselen met juist heel intieme, kleine momenten. Dat zorgt ervoor dat je als luisteraar nooit helemaal weet wat er gaat komen.’ Zeg dat wel, op de Popronde en Noorderslag was haar project Min Taka afgelopen jaar een revelatie, superspeelse popliedjes in Turks en Engels die heen en weer stuiterden tussen wat ze zelf ‘bubblegrunge’ noemt en nog zo’n micro-genre: ‘pixiepop’. Fladderende kleurrijke muziek, met ook liquid drum ‘n bass en zelfs een vleugje jazz. Jazz ja! 

‘Ik heb echt een haat-liefdeverhouding met jazz, door mijn opleiding,’ vertelt ze grijnzend. ‘Vroeger luisterde ik er superveel naar, maar na mijn studie had ik echt het gevoel: ik hoef hier nooit meer iets mee te maken te hebben.’ Toch keerde die liefde onverwachts terug, tijdens het schrijven van het nummer Eyesight. 'Ik hou toch wel erg van die bossa-achtige akkoorden en het bedenken van jazzy melodieën daarbovenop. Dus ik dacht op een gegeven moment: waarom maak ik eigenlijk niet gewoon zo’n nummer?’ Ze glimlacht. ‘Blijkbaar was Eyesight mijn persoonlijke manier om het weer goed te maken met jazz.’

Vandaag verscheen haar tweede EP I think we should just move in together. ‘Het is een verzameling van liedjes die ik de afgelopen jaren heb geschreven,’ vertelt ze. ‘Logischerwijs draait het dus veel om thema’s als comfort versus ongemak, je ergens vestigen en dan toch weer weggaan. Het is eigenlijk best wel een emotionele achtbaan.’

Want Yasemin heeft het grootste deel van haar volwassen leven in beweging doorgebracht. Ze groeide op in Istanbul, maar ondanks het rijke muzikale erfgoed van Turkije luisterde ze vooral naar ‘buitenlandse muziek’. Het was dan ook geen verrassing dat ze op haar achttiende besloot haar thuisstad achter zich te laten en naar Boston te verhuizen. Met een studiebeurs van het superprestigieuze Berklee College of Music wilde ze vol inzetten op haar muzikale droom. Maar het liep anders dan gepland. ‘Zelfs met de beurs waren de kosten te hoog om daar te blijven studeren,’ vertelt Yasemin. ‘Dat was destijds een flinke teleurstelling en best zwaar voor me.’ 

Daarom belandde ze vervolgens bij Codarts in Rotterdam, waar de financiele lasten een stuk lager waren, maar ook die jazz-studie werd abrupt stilgelegd door de komst van corona. Yasemin besloot terug te gaan naar Istanbul, waar ze Min Taka begon. ‘In Istanbul ging het eigenlijk best goed,’ vertelt ze. ‘Ik was druk bezig met een netwerk opbouwen en mezelf onder de aandacht brengen. Eigenlijk wilde ik toen helemaal niet meer terug naar Nederland.’ Onder wat ouderlijke druk besloot Yasemin na corona toch terug te keren naar Codarts. ‘Mijn ouders stonden erop dat als ik muzikant wilde worden, ik ook in ieder geval iets van een diploma op zak moest hebben.’ 

Het was niet gemakkelijk om weer helemaal opnieuw te beginnen in Nederland. ‘Toen ik hier kwam, moest ik echt alles opnieuw opbouwen,’ zegt Yasemin. ‘Niemand kende Min Taka, en ik kende op mijn beurt ook niemand.’ Maar langzaam maar zeker lukte het haar toch om voet aan de grond te krijgen — ook dankzij de sterke Nederlandse muzikale infrastructuur. ‘In tegenstelling tot Turkije heb je hier best wel een duidelijker pad voor onafhankelijke artiesten,’ legt ze uit. ‘In Istanbul zou je waarschijnlijk meer mainstream muziek moeten maken om door te breken, terwijl er hier juist meer kansen zijn voor kleinere, alternatieve artiesten.’ Kansen die Min Taka met beide handen heeft aangegrepen. De Popronde bijvoorbeeld, en verschillende fondsen waarmee ze haar projecten kon financieren. Die steun maakte het verschil. En hoewel veel Nederlanders vinden dat het voor artiesten nog altijd beter kan, ziet de Turkse zangeres het iets positiever. ‘Jullie hebben echt geen reden om te klagen hoor,’ lacht ze.

Van Istanbul naar Boston, van Rotterdam naar Istanbul en weer terug — elke halte liet haar een beetje meer ontworteld achter, en een beetje meer zichzelf. ‘Dat gevoel van niet geaard zijn, en proberen te ontdekken waar ik thuishoor. Dat is wat het hele project echt heeft geïnspireerd,’ vertelt ze. De naam Min Taka komt trouwens uit datzelfde idee. Het verwijst naar een mythische planeet die ooit verdwenen is, waarvan de bewoners op zoek moesten naar een nieuwe plek om te leven. Best passend, want zo voelt haar eigen reis ook. ‘Uiteindelijk ben ik blij met hoe het allemaal gegaan is, ik ben nu stabieler dan ik me in de afgelopen zeven jaar ooit heb gevoeld.’

Min Taka speelt vrijdag om 13:15 op de Bossa Nova op Down The Rabbit Hole en op zaterdag in Rotown/V11 in Rotterdam