Hoe maak jij ruzie? Ben jij het type dat de longen uit je lijf schreeuwt en de lucht daarna snel kan klaren? Of juist het type dat bij het minste of geringste conflict meteen onder een steen kruipt? En wat zegt dit over de manier waarop je bent opgevoed en opgegroeid, de manier waarop je ouders met elkaar praten? ‘Zelf kom ik uit een huishouden waar wel ruzies waren, maar dat was zonder schreeuwpartijen. Dat vond ik toen best eng,’ vertelt Jamila Woods op persdag in Amsterdam. ‘Maar sommige van mijn partners groeiden juist op in gezinnen waar wél veel geschreeuwd werd. Zij namen dat dan weer over, waardoor ze superopgefokt werden wanneer we een keer ruzie hadden. Dat trok ik niet.’ Daarover gaan twee belangrijke tracks op Woods’ derde album Water Made Us. ‘In ‘Send A Dove’ vraag ik eigenlijk: “Kunnen we alsjeblieft een toontje lager zingen en een rustig gesprek hebben?”’
Met poëtische, introspectieve teksten graaft Woods op Water Made Us in haar eigen herinneringen aan gestrande relaties en het effect dat de relaties van haar ouders en grootouders nog altijd op haar hebben. Dit doet ze allemaal in een eigenzinnige, spirituele mengelmoes van pop, soul, r&b en folk waarin ze haar voorbeelden Erykah Badu en Imogen Heap verenigt. In gesprek blijkt Woods net zo warm, bedachtzaam en intelligent te zijn als in haar muziek. Ze denkt goed na over de manier waarop ze haar gevoelens in woorden wil brengen. Wanneer haar eigen woorden tekort schieten, citeert ze Zwarte schrijvers als Sonia Sanchez en James Baldwin, of verwijst ze naar haar geboortehoroscoop of tarotkaarten. Woods is het type dat je een stevige knuffel geeft wanneer je weggaat, je vraagt om goed op jezelf te passen en zichzelf een echte caretaker noemt. ‘Ik ben een weegschaal, maar de vrouwen in mijn familie leven áltijd langer dan de mannen en zorgen dus lange tijd veel voor anderen. Dat zorgzame zit dus van nature in mij.’