Haar vorige plaat was nog geïnspireerd op het werk van grote Zwarte denkers, op derde album Water Made Us is Jamila Woods juist haar eigen bronmateriaal. Om precies te zijn: al haar herinneringen aan ex-lovers, maar ook die aan de ruzies van haar ouders en het effect daarvan op haar huidige zelf. ‘Om de een of andere reden leven de vrouwen in mijn familie áltijd langer dan de mannen, dus ze hebben lange tijd veel voor anderen gezorgd. Dat draag ik ook bij mij.’

Hoe maak jij ruzie? Ben jij het type dat de longen uit je lijf schreeuwt en de lucht daarna snel kan klaren? Of juist het type dat bij het minste of geringste conflict meteen onder een steen kruipt? En wat zegt dit over de manier waarop je bent opgevoed en opgegroeid, de manier waarop je ouders met elkaar praten? ‘Zelf kom ik uit een huishouden waar wel ruzies waren, maar dat was zonder schreeuwpartijen. Dat vond ik toen best eng,’ vertelt Jamila Woods op persdag in Amsterdam. ‘Maar sommige van mijn partners groeiden juist op in gezinnen waar wél veel geschreeuwd werd. Zij namen dat dan weer over, waardoor ze superopgefokt werden wanneer we een keer ruzie hadden. Dat trok ik niet.’ Daarover gaan twee belangrijke tracks op Woods’ derde album Water Made Us. ‘In ‘Send A Dove’ vraag ik eigenlijk: “Kunnen we alsjeblieft een toontje lager zingen en een rustig gesprek hebben?”’


Met poëtische, introspectieve teksten graaft Woods op Water Made Us in haar eigen herinneringen aan gestrande relaties en het effect dat de relaties van haar ouders en grootouders nog altijd op haar hebben. Dit doet ze allemaal in een eigenzinnige, spirituele mengelmoes van pop, soul, r&b en folk waarin ze haar voorbeelden Erykah Badu en Imogen Heap verenigt. In gesprek blijkt Woods net zo warm, bedachtzaam en intelligent te zijn als in haar muziek. Ze denkt goed na over de manier waarop ze haar gevoelens in woorden wil brengen. Wanneer haar eigen woorden tekort schieten, citeert ze Zwarte schrijvers als Sonia Sanchez en James Baldwin, of verwijst ze naar haar geboortehoroscoop of tarotkaarten. Woods is het type dat je een stevige knuffel geeft wanneer je weggaat, je vraagt om goed op jezelf te passen en zichzelf een echte caretaker noemt. ‘Ik ben een weegschaal, maar de vrouwen in mijn familie leven áltijd langer dan de mannen en zorgen dus lange tijd veel voor anderen. Dat zorgzame zit dus van nature in mij.’

Discografie

Jamila Woods

2016 HEAVN
2019 LEGACY! LEGACY!
2023 Water Made Us

Een opzienbarende astrologielezing

Woods groeide op in de South Side van Chicago, een overwegend Zwarte buurt, als de oudste van vier kinderen (‘daardoor ben ik ook wel echt caretaker geworden’). Ze leerde reiki beoefenen en gitaar spelen via haar moeder’s ‘woo-woo friends’, behaalde een bachelor in theaterwetenschappen en African Studies en publiceerde een hoop poëzie waarin (zelf-)liefde centraal staat. Chicago is nog steeds haar uitvalsbasis, waar ze nauw betrokken is bij organisaties die kunst en literatuur toegankelijker willen maken voor jongeren uit gemarginaliseerde groepen. Die belezenheid vormde een rode draad op haar vorige album LEGACY! LEGACY! (2019). Hier plaatste Woods haar eigen ervaringen en gevoelens in een brede, maatschappelijke context via de nalatenschap van Zwarte denkers als Baldwin, Jean-Michel Basquiat en Betty Davis.


Nu, op Water Made Us, durft Woods persoonlijker te worden door de inspiratie volledig bij zichzelf te zoeken. ‘Voordat ik wist waar mijn derde album over zou gaan, had ik een astrologielezing van een vriend van mij. Hij zei dat-ie heel sterk het gevoel had dat ik iets heel persoonlijks ging schrijven waarmee ik de keelchakra’s van de vrouwen uit de generaties voor mij zou helen. Zij hebben nooit de kans gehad om zo openlijk te praten over hun relaties en het leed dat daaruit voortvloeide, hebben niet de methoden geleerd om er zo op te reflecteren zoals ik nu en konden ook niet onvoorwaardelijk voor zichzelf kiezen. Hoe verder je teruggaat in de tijd, hoe minder makkelijk het voor vrouwen was om voor zichzelf te kiezen.’

Anti-people pleaser worden

Op Water Made Us reflecteert Woods niet alleen op de relaties van haar ouders en voorouders, maar ook op haar eigen relaties die inmiddels allemaal verleden tijd zijn. Stiekem mist ze haar voormalige lovers wel: de exen die naar wiet stonken, die wierook brandden in de woonkamer, haar nek masseerden, die niet geloofden wat Woods kon zien in tarotkaarten en de sterren maar daar tóch belangstelling naar toonden, en de overheid om de tuin leidden. Ze schrijft niet vanuit een verbitterd perspectief. Nee, ze is niet boos en verdrietig om het verleden, maar laat hier juist zien hoe dankbaar ze is voor de lessen die ze leerde van gestrande relaties. ‘Ik wil me focussen op het waarderen van wat goed was in die relaties. Je krijgt namelijk niet altijd dat perfecte laatste gesprek met iemand, maar je kiest zelf voor de manier waarop je erover praat. Je kan jezelf closure geven door ervoor te kiezen om iemand te zien als een vriendelijk spookje die gewoon in je hoofd chillt en niet als een boze geest die je kwelt.’

De scheiding van Woods’ ouders, toen zij al volwassen was, vormde een keerpunt in haar leven. ‘Ik vond het heel dapper dat ze uit elkaar gingen, dat mijn moeder die keuze maakte en zo de cirkel doorbrak. Dat liet me zien dat het zó belangrijk is om voor jezelf te kiezen en eigenlijk een anti-people pleaser te zijn, maar het leerde me ook dat het nooit te laat is om opnieuw te beginnen en een andere keuze te maken.’ 

Jamila Woods staat op 25 april 2024 in de Melkweg (OZ).