Pinkpop 2019: dit was de zaterdag Pinkpop 2019: dit was de zaterdag

Mumford & Sons sloot de eerste dag van deze feestelijke jubileumeditie van Pinkpop af en deed dat verdienstelijk. Elbow was indrukwekkend goed en ook de oude Haagse rotten van de Earring speelden zich in de top 5. Grote verrassing was de bromance van Jacin Trill & Leafs. >>> lees verder

En gelukkig zijn er nog aardig wat betoverende momenten: de vele schitterende telefoonlichtjes in het veld bij ‘Believe’, Marcus Mumford sprintend door het publiek bij ‘Ditmas’ en het confettimoment in de grootste rocker ‘Delta’. Maar genoeg om een veld in te pakken als headliner van Pinkpop? Nee, dat zeker niet. >>> lees verder

Ze zijn ook wel echt twee typetjes op het podium, hè? Jacin is de breedglimlachende oudere broer die zo nu en dan – nee zeg, om de vijf minuten – checkt of we het allemaal wel écht écht écht leuk hebben en Leafs is het jongere broertje dat klaar is om te imponeren. Dat is vooral superfun als hij een latinliedje opdraagt aan de mamacitas om vervolgens onder luid gejoel zijn shirt uit te trekken. Even later dirigeert Jacin vanaf het podium het publiek om de moshpit nog wat groter – ‘en nog groter! en nog groter! en nog groter!’ – te trekken, terwijl Leafs pardoes midden in dat gat gaat staan. Wat een gezicht, die kolkende massa Pinkpoppers die op hem afvliegt als wespen op een glas limo. >>> lees verder

De Britse band heeft veel shows in Nederland gegeven waarbij ze boven zichzelf opstegen. Vandaag was er niet zo’n een. Daarvoor is het net te afstandelijk, de zang van Garvey soms net te dun, de interactiemomentjes net te lang. En toch zijn er prachtige momenten genoeg. Zo’n ‘Lippy Kids’ waarbij het hele publiek meefluit, het prachtige ‘Magnificent’ dat op een bed van violen lijkt te zweven, het volle veld dat op ‘One Day Like This’ mee brult. Zelfs op een mindere dag is er nog genoeg om van te houden bij Elbow. >>> lees verder
 

Even denk je nog dat hij met zijn houthakkersblouse, petje en stellages op het podium een publieke cursus doe-het-zelven wil geven, maar het enige dat hij chopt zijn beats. De muziek van San Holo is live ideaal voor wie de aandachtsspane heeft van een fruitvlieg. Net als het saai of introvert (is San Holo toevallig ook nog Bon Iver fan?) begint te worden, knalt er wel ergens weer een confettikanon leeg. Of een vlammenwerper. Of een rookkanon. Of wordt er een blik gastzangers opengetrokken (hallo Sofie Winterson!). >>> lees verder

Beck hebben ze op Pinkpop helaas thuis gelaten, maar Matthew Schultz in zijn eentje is al genoeg eigenlijk. Een handschoen opeten en dan toch proberen te zingen, balanceren met de microfoonstandaard op het hoofd, of een security guy knuffelen in het voorbijrennen. Zomaar wat foefjes uit de trucendoos van Schultz. Hij rende vroeger al regelmatig meer dan zijn stappenteller kon tellen rond op het podium, maar nu is hij werkelijk een fenomeen geworden.  >>> lees verder

Halestorm maakt het type rechtdoorzee hardrock – ergens tussen Seether en Guns ’n Roses in, maar dan wel een stukkie glimmender en glanzender – waar je oma misschien een kleine stuitering van zou maken, maar dat verder zo tandeloos is dat je het prima op een verbroederende familiedag kunt draaien. Of je kunt ze dus gewoon komen bekijken op Pinkpop 2019. En ja hoor, daar vooraan staat een koddige kleuter met een gigantische roze koptelefoon bij papa op de schouders, terwijl mama goedkeurend staat te fistpumpen. >>> lees verder

De groove? Die heeft Jamiroquai nog altijd. Bassist Paul Turner is een van de besten die er is, steady wanneer het moet en wanneer hij de ruimte krijgt, propt hij er razendsnelle slapbassloopjes tussendoor. De drummer en percussionist zijn een retestrakke ritmetandem. Zelfs als je een beetje verveelt raakt van die uitgesponnen jams (10 nummers in 75 minuten!), betrap je jezelf erop dat je heupen heen en weer slingeren op de aalgladde acidjazz van de Britse act. >>> lees verder

Jacob Banks is eigenaar van een dijk van een soulstem. Nee, echt een Dijk van een Stem, met hoofdletters. En daarbij is hij nog heel bescheiden gebleven. Deze zanger uit Birmingham met Nigeriaanse roots werd eerst veel ingehuurd in drum’n’ bass kringen om daarna zelf gelanceerd te worden met het liedje 'Chainsmoking'. >>> lees verder

De Haagse speelt vandaag dus een doortimmerde show. Ze is in haar sas, maar ze is niet bepaald onder de indruk van de gigantische mensenmassa voor haar neus. Haar band rockt, maar haar drummer lijkt toch een beetje in slaap te sukkelen terwijl hij die geweldige roffeltjes in ‘Nobody’s Wife’ nog eens uit zijn mouw schudt. >>> lees verder

Met gladde bloedeloze liedjes en met het entertainment nivo van een zoutvat slaat de gejetlagde Fennel zich door de set heen. Zijn drummer wil nog wel, maar er is weinig voor hem te halen op het uptempo 'Clean Eyes' na. De adoptiepop is dood in de pot. Als je keuze hebt tussen je haasten om een optreden van SYML te halen of wat langer in de file staan, is dat laatste niet eens zo’n gekke optie. >>> lees verder

Het moet gezegd: op muzikaal gebied zit het optreden echt niet slecht in elkaar. De vier bandleden zijn prima op elkaar ingespeeld, hebben hier en daar een best indrukwekkend metal-breakje en doen ook qua performance helemaal hun best. Kijk nou wat een rocker de frontman is! Een gitaarsolo liggend op zijn rug! Hij likt aan de microfoon, en gaat op gegeven moment zelfs crowdsurfen wanneer héél duidelijk op het bordje naast het podium staat dat dat niet de bedoeling is. Het is aandoenlijk, maar het geheel voelt onecht en te gelikt. Metal voor beginners. Het mist iets rauws, iets rommeligs. >>> lees verder 
 

Eigenlijk voelt het een beetje alsof je bij de halve finale van Idols staat te kijken, niet? Zo’n hyperslicke podiumshow (inclusief rookmachines en vlammenwerpers) vol gecoverde stadionpopsongs waarin het aantal snerpende uithalen wordt gemaximaliseerd, om maar even te laten zien Hoe Goed Haar Stem Wel Niet Is. Terwijl Idols maar een kleine kanttekening is in de carrière van Davina Michelle. De echte roem kwam natuurlijk pas toen haar Youtube-kanaal haar naar superfaam lanceerde, vooral op het moment dat P!NK lyrisch reageerde op de cover van ‘What About Us’. Toen ging Davina pats, boem van 12 naar 12.000 volgers. >>> lees verder  

George Ezra is een allemansvriend. Zo een met een uitstraling van de jongen om wiens grappen alle groepjes op de middelbare school lachen. En dan heeft ie ook nog een flinke band meegenomen, met blazers en al. Die klinken in het begin trouwens wel zo blikkerig dat ze uit een knullig midi-keyboardje lijken te  komen, maar ze staan er toch echt. Aan de andere kant: het past wel perfect bij het ongevaarlijke imago dat Ezra met zijn liedjes nastreeft. Voor meer scherpe meningen dan We need love hoef je niet bij hem te zijn. Hoeft ook niet. >>> lees verder

Hatsa, een Rage Against The Machine-riff in opener ’21st Century Liability’ (zelfs inclusief Tom Morello-freaksolo aan het einde), een Kasabian-anthem, een platte traphit, een hele opzichtige M.I.A.-ripoff, een skaliedje waarbij hij een gitaar omhangt zonder hem echt te bespelen (maar het ziet er wel stoer uit, hè?). Zodra je er een uur Yungblud op hebt zitten, ben je kotsmisselijk van alle smaken. >>> lees verder

Maar het leren jekkie gaat aan, en de rockposes zijn ze nog niet verleerd in 'When The Lady Smiles', oldie 'Another 45 Miles To Go' jekkert erachteraan, ze dromen nog steeds over 'Long Blond Animals'. Ze heten je welkom tot de extended versie van 'Twilight Zone', en laten je meewiegen op 'Going To The Run' om je daarna te verrassen met het akoestische 'Johnny Make Believe'. >>> lees verder

Dat is natuurlijk onzin: Bazart maakt muziek voor de windmachine. In navolging van Oscar and the Wolf (met wie ze de manager delen) maken ze synthpop die niet zozeer mikt op extase, maar op smachtende melancholie. Het nummer ‘Goud’ uit 2015 werd de allergrootste Vlaamse hit ooit en bleef 45 weken achtereenvolgens in de top-10 van de Belgische Ultratop plakken. 

Voor meer Pinkop 2019 check je ons uitgebreide dossier

Haar opstelling oogt lekker voordelig, met alleen een toetsenist, een drummer en een tape die meeloopt, maar hij werkt bijzonder goed. Ze moet ook wel stevig op die tape leunen, de ietwat treurige pop zit vol bombastische koortjes en strijkers die zich nauwelijks live naar een podium laten vertalen als je geen Adele heet. Ze benut het het best als ze zich om d’r eigen stem kan wikkelen, en zo kan bouwen met harmonieën. Bizar ook hoe veel van haar nummers voelen als enorme hits (en dat online al zijn) en ze nonchalant toevoegt dat ze ze schreef toen ze zeventien was. >>> lees verder

Twee jaar geleden stond Mt. Atlas’ frontman Sven Vek ook al op hetzelfde slot met punkband The Ten Walls. Dit jaar doet hij opnieuw een worp naar de grote podia, deze keer met een zwaarmoediger geluid dat een voorliefde voor System Of A Down verraadt, alleen dan raggen de gitaren nog iets verteerbaarder en meer rechtdoorzee. Ja ja, dit is echte boze-mannen-gitaarmuziek voor mensen bij wie het leven zo nu en dan wel érg zwaar valt. >>> lees verder