‘Heb jij net onze rode Gym aangevallen?’ Twee jongens van een jaar of twaalf zijn met de fiets op strooptocht. Ze weten: hier bij de kerk uit 1641, waar al die mooie intieme concerten plaatsvinden, zit ook een Pokestop. En het wemelt er van de Voltorbs en Magnemites. ‘Ik heb een Pikachu gevangen achter het zwembad, vlakbij het Sportveld,’ vertelt een van de jongens trots. Hij laat zijn scherm zien. ‘Maar had jij nou onze rode Gym aangevallen? Welk team ben jij?’

Niet alle tieners hier hebben interesse in het serieuze muziekprogramma van Into The Great Wide Open, maar dat hoeft natuurlijk ook niet. Het eiland is het festival, en daar horen de manage verderop, het zwembad en de zee ook bij. Om nog maar te zwijgen over de eindeloze hoeveelheid speelplaatsen die het festival zelf heeft aangelegd, van de stokpaardstalplaats op de Open Plek tot de superglijbaan op het Sportveld en natuurlijk het knutselprogramma bij de Bolder. Maar er zijn ook verrassend veel kinderen die wel degelijk vol voor de muziek gaan. Bij elk concert zie je ze, van de Israëlische feestmuziek van A-WA tot de keiharde garagerock van King Gizzard & The Lizard Wizard.

Twee namen staan met dik-gedrukte letters in het blokkenschema van elke tiener: Ronnie Flex en Douwe Bob. Eerst maar eens Ronnie, de koning van het schoolplein, groot geworden juist dankzij de jonge kids die zijn liedjes zo vaak op hun telefoons afspeelden tot Nederland hem niet meer kon negeren. De kleine rapper zorgt voor de show waar iedereen het zaterdag over heeft. Er zijn ouders die hun stinkende best doen aan te haken, er zijn dertigers die het wel voelen. Er is natuurlijk van alles op te merken over deze show: het is rommelig, onsubtiel, hij overschreeuwt zichzelf, doseert slecht en gebruikt steeds dezelfde podiumtrucs (1-2-3 springen). Maar de honderd kinderen die voor in de greppel staan, en de rapper op het podium, die begrijpen elkaar honderd procent. Of het nu gaat om de kneiterharde Boaz beats (Boaz van de Beatz, meisje gooi je tiets), knallers over uitgaan en domme dingen doen, of de meer r&b-achtige liedjes voor de meisjes, de kids op rij 1 snapchatten zich een ongeluk. Deze generatie heeft nooit geweten dat video’s ooit horizontaal waren, en dit is ook gewoon het beste concert ooit.

1, 2, 3, 4 pillen
Een kinderparadijs wordt het natuurlijk helemaal als Ronnie Flex bij Drank & Drugs alle kids op het podium uitnodigt. Ze laten het zich geen twee keer zeggen: een voor een hijsen ze elkaar het podium op. Telefoons in de hand tijdens een sit down on stage, springen, dansen, joelen. Ronnie past de tekst van zijn hit aan (‘chips & cola’), maar die ene zin - alle tieners zeggen ‘ja’ tegen mdma - wordt natuurlijk niet geschrapt. Ach, ze hadden toch al meegezongen dat ze 1, 2, 3, 4 pillen hadden geslikt, dus het kwaad was al geschied. Het blijft een wonderlijk fenomeen om naar te kijken, deze rapper: hij is niet bezig om te shockeren, hij is niet ironisch of vals, het is een volkomen natuurlijke en gelijkwaardige match met het publiek voor zijn neus. Ronnie Flex, de man die geen vlieg kwaad doet, zegt-ie zelf: ‘Ik ben Ronnie en ik dood nooit een insect, omdat je nooit weet wie de familie van die insect is.’

Dezelfde avond staat in De Stoep nog een avond op het programma waar de 3voor12-redactie niet welkom is: Smells Like Teen Spirit, een feest voor 12- tot 18-jarigen. De Stoep is - dat weten we nog van een feestje waar volwassenen wél welkom waren - het type discotheek waar je tijdens een vakantie je onschuld verliest ('The Place To Be On Vlie!'). Het is er laag en donker, de muziek is hard en als het druk is sta je er ongemakkelijk dicht bij elkaar. Er zijn duidelijk ouders voor wie dit de eerste keer is dat ze hun kind bij zo’n tent afzetten, te zien aan de nerveuze blikken bij de poort naar de hel. ‘Oh, het was allemaal heel braaf hoor,’ zegt Rosa (14), een van de organisatoren van het feest na afloop, net na twaalf uur. ‘Of er gezoend werd? Ik heb het niet gezien.’

Polonaise bij Ares
Niet gezoend? Wat gebeurde er dan wel, daar beneden in De Stoep? Sophie (15): ‘Aan het begin zat iedereen op barkrukken, maar zodra het eerste optreden begon begon iedereen te dansen. Het hardst werd er gegild voor Douwe Bob natuurlijk. Daar hebben we ook filmpjes van, geschoten van achter de bar. Ik heb daar geholpen met cocktails maken. Mojito’s en cinderella’s, ik weet niet meer precies wat er in zat. Sinaasappelsap en limonadesiroop, en dan nog iets. Maar eigenlijk dronken de meesten gewoon cola. Mijn favoriete avond? De polonaise bij Ares. Er waren toen niet zoveel mensen meer, maar iedereen die er nog was deed mee.’

Dat gegil voor Douwe Bob is er zondagmiddag op het Sportveld ook, maar niet zo hard als hij zou willen. Halverwege Slow Down valt de befaamde stilte, en dan wordt van het publiek natuurlijk volledige overgave verwacht. ‘Ik dacht echt dat het zou lukken, maar we werden elfde', verontschuldigt Douwe Bob zich. Natuurlijk, dat Songfestival, dat is de reden dat hier al die kinderen vooraan staan. Het was een perfecte zet voor Douwe Bob, die daarvoor ook al wel een breed publiek aansprak, maar nu echt een bekende Nederlander is. En – dat is ongetwijfeld voor de jonge meisjes een factor van belang – hij kent de kunst van het smachten. Geen enkele vrouw – of ze nou puber of dertiger is – kan Douwe Bob’s geknepen oogjes weerstaan. Oh, en voor de duidelijkheid: Douwe Bob staat hier natuurlijk niet te flirten met twaalfjarigen, hooguit met hun moeders. Wel schrikt hij van zichzelf als een kind vanuit de greppel vooraan zijn naam roept en hij antwoordt: ‘Ha lieve schat.’

Eigenlijk is Douwe Bob het volkomen tegenovergestelde van Ronnie Flex. Hij speelt geconcentreerd en kalm, is zich ongelofelijk bewust van zichzelf en alle details die hij zijn publiek geeft. En waar Ronnie de perfecte moderne muziek voor kids maakt, leunt Douwe Bob op tradities van rootsrock en americana, uitgevoerd door uitstekende muzikanten. Je zou het rustig de volmaakte ouwe-lullenmuziek kunnen noemen, maar ergens slaat het dus toch aan bij de jongste bezoekers. Het is dan zondagmiddag, drie uur. Tijd voor veel gezinnen om de tocht naar de wal weer in te zetten. Morgen gewoon weer om half negen in de schoolbanken. Volgend jaar hier Broederliefde? Of is dat dan alweer uit?