Een tijdje terug was er een Twitter-account genaamd ‘@djscomplaining’, een hilarische verzameling gemopper van goed-betaalde sterren die het leven hebben waar wij stiekem allemaal wel een beetje van dromen. Minstens de helft van de klachten van alle reizende dj’s betreft - hoe kan het ook anders - het vliegveld. Vertraging, slechte wifi, smerige broodjes en andere vreselijke ontberingen, je kunt het je amper voorstellen. Luc Kheradmand kent alle verschijnselen, maar hij zocht naar vruchtbaarder manieren om zijn tijd te doden: ‘Ik heb al verschillende ‘projecten’ gedaan op vliegvelden, maar momenteel hou ik me vooral bezig met het verzamelen van planten. Ik leg de bladeren tussen een boek om te drogen, noteer wat voor plant het is, waar ik hem gevonden heb. Het meest interessant vind ik de plastic planten, want die zeggen alles over de vreemde ambiguïteit tussen natuur en kunstmatigheid die je in onze maatschappij zo vaak tegenkomt.’

Unwanted tracks
Kheradmand reist de wereld over als dj en producer Voiski, maar ook als Polar Inertia, een diep en duister technoduo dat hij vormt met een anonieme vriend uit Parijs die liever thuis blijft bij optredens. Polar Inertia speelde eerder dit jaar nog op Soenda Festival in Utrecht. En dan is er nog Kartei, een meer lichtvoetige elektropop-act waar hij deel van uitmaakt. Kheradmand werkt graag met andere mensen, en om dezelfde reden werkt hij ook met talloze verschillende labels. Hij bracht tracks uit bij L.I.E.S. en Silicate Musique, en ook bij het Nederlandse Delsin. Nieuwste release is een EP vernoemd naar een zoet broodje op het Dekmantel label: I’ll Be Your Maple Pecan Tonight. ‘Meestal stuur ik een stuk of dertig tracks die ik heb liggen naar een label. Het is interessant om te zien wat zij dan uitkiezen. Ik heb een hele verzameling tracks die al drie, vier jaar door niemand gekozen worden, terwijl ik ze zelf wel goed vind. Ik denk erover ze in het najaar dan maar zelf uit te brengen.’ 

Hij vervolgt: ’Ik vind het heel fijn om met verschillende mensen samen te werken, om zo steeds weer iets anders te stimuleren. Die vriend waarmee ik Polar Inertia vorm, trekt onze producties heel graag de diepe en duistere kant op. Voor dat project werk ik ook samen met andere mensen, zoals een filosofieleraar die ik ken van de kunstacademie. Hij is altijd geïnteresseerd geweest in technocultuur, en dan vooral de politieke kant ervan.’ Polar Inertia is dan ook een heel serieus en heavy project. De tekst in het titelnummer van hun meest recente EP Kinetic Optics bijvoorbeeld omschrijft een apocalyptisch landschap na een nucleaire oorlog, door de ogen van een overlevende in een vluchtelingenkamp. ‘Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in science fiction,’ zegt Voiski, ‘En ik vind het ook interessant om meerdere lagen aan te leggen in de muziek. Je moet het kunnen begrijpen als techno, maar als je dieper zoekt, vind je meer.’

Zoet broodje
Zo serieus is I’ll Be Your Maple Pecan Tonight niet. Dat kan natuurlijk ook niet met zo’n titel. Er staan nog meer komische tracktitels op, zoals Drama In The Futurist’s Cabaret, en Come Back! Nothing Is Forgiven! Toch zit er wel een idee achter: ‘De titel zijn geïnspireerd door Bruce McLean, een Schotse conceptueel kunstenaar die graag tegen de scene aan schopte. Op zijn 27e maakte hij een tentoonstelling die ‘Retrospective’ heette, met daarin een reeks optionele kunstwerken die hij in zijn leven zou gaan maken. Een daarvan heette I’ll Be Your Maple Pecan Tonight. Ik herken mezelf daarin, omdat ik ook veel nadenk over de regels en gewoontes van de technoscene. Tijdens mijn Boiler Room-set had ik een shirt aan waardoor het leek alsof ik door een bandenfabrikant gesponsord werd. Gewoon, om te spelen met stereotypes. Ik ben daarmee nog niet pertinent tegen sponsoring. Ik heb sinds kort een goed contact bij Red Bull in Parijs, en hij stuurt me blikjes Tropical Red Bull. Lekker hoor.’

Serieuze reflectie en luchtige grapjes gaan dus hand in hand bij Voiski, zowel in zijn releases als in zijn sets. Maar voor ironie was even geen plek toen een klein jaar geleden in Voiski’s thuisstad Parijs die grote terroristische aanslag gepleegd werd. Voiski zou die avond in het zuiden van Parijs optreden, dacht aan cancelen, maar liet zich overhalen. ‘De nacht na ‘Parijs’ was mijn meest intense show ooit. Heel emotioneel. Ik had verwacht dat er niemand zou komen, maar het was afgeladen en iedereen was heel betrokken bij de muziek. In shock en op zoek naar afleiding. Als dat mijn rol kan zijn in de maatschappij - mensen even ergens anders aan laten denken - dan vul ik die graag.’

Op zo’n moment wordt techno een echte spirituele ervaring, zegt Voiski, die al tijdens zijn studie aan de kunstacademie zwaar geïnteresseerd was in de louterende werking van repetitieve muziek. ‘Dan denk ik aan Indonesische gamelan muziek, maar ook aan Steve Reich. Een docent van me op de kunstacademie sloot ons een keer met zijn allen op in de filmzaal om vier uur lang naar Philip Glass’ Einstein On The Beach te luisteren. Vluchten kon niet. Sommige mensen vonden het doodsaai, maar ik luisterde in die tijd al veel naar techno en stond open voor de effecten van repeterende muziek. Muziek als gebed, ik was diep onder de indruk.’