Voor wie het nog niet wist: Go Back To The Zoo = St. Tropez. Geen nieuw jasje voor de Nijmegenaren maar een compleet nieuwe identiteit omdat de roem met GBTTZ ‘te saai werd’. Weg puntige dancerock, hallo rommelige garage- en punkrock. Werden sommige optredens tijdens de Popronde nog vaak als plichtmatig beschouwd en met een groot gemis aan drive, hier in de zweterige kelder van de Oosterpoort valt echt alles op zijn plaats. Het tempo ligt ongekend hoog, het geluid is goed en het plezier is voelbaar. Visioenen van de legendarische punkclub CBGB’s doemen op met vooraan een groot deel van het publiek dat compleet uit haar dak gaat. Bassist Lars Kroon is nu de frontman en vervult de functie met verve. Er zit iets heerlijk bevreemdends aan de dikke delay die op de zang zit, een beetje zoals The Cramps dat vroeger zo goed konden. Zelfs vleugen stoner en glam passeren de revue, doorspekt met grapjes als vreemde stopmomentjes, tempowisselingen en vuig geschreeuw in de microfoon. St. Tropez raakt exact de juiste twee snaren van het botweg smerige en die van het welgemeende radiofähige. De potentie om de underground én de mainstream te bedienen is er, maar dan moet het vuurtje dat hier is aangestoken wel worden vastgehouden. (BvD)

Het moment?
Kroon gaat bij het slotnummer crowdsurfen mét bas. Wonderbaarlijk genoeg blijft hij gewoon strak meespelen met de rest. 

Heeft gitarist Cas Hieltjes nou een nieuwe baan?
Zou je denken. Als een volleerde crowd-controller vraagt hij aan het begin van de show iedereen naar de spaarzame lege plekken van de zaal te begeven. 'Er moeten er nog meer in!'

Wordt die geveinsde coolheid niet saai?
Jawel, maar kijk goed en zie hoe op de juiste momenten ze alle vier een lach niet kunnen onderdrukken.